Παραμύθι στα χέρια μου

  ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ

Στης ζωής μου τα χρόνια που πέρασαν

καταιγίδες μου στείλατε, σκέψεις μαύρες

και αγκάθια που ματώναν τα όσια.

Απ’ το πέπλο που μου πέταξε η μάνα μου πιάστηκα

στο στεφάνι αρπάχτηκα τη μορφή της που φώτιζε

μόνο όπλο που τη λύτρωση έφερνε,

μόνο μέσο που τον πόνο επέστρεφε.

Επιστρέφω τα μαύρα σας χρώματα,

την εικόνα της μάνας αντ’ αυτών σας χαρίζω

που κοιτάει το μικρό της παιδί

με έναν ήλιο που φωτίζει τα μάτια του.

Επιστρέφω τα πικρά σας τα λόγια,

την εικόνα της μάνας σας στέλνω

που ακουμπάει στου παιδιού της τα χέρια

παραμύθι που υπόσχεται φως,

σαν το φως που από εκείνη εκπέμπεται

στου παιδιού της τα έκπληκτα μάτια.

Και τις πράξεις τις σκληρές επιστρέφω

το χαμόγελο στέλνω της μάνας,

το αγνό της χαμόγελο στέλνω

που εξαγνίζει το παιδί

που απ’ το μύθο αρπάζεται.

Και στα χρόνια που πέρασαν

τα σκληρά και τα δύσκολα,

συνεχώς ευτυχώς επιστρέφω

με αυθάδεια τόση

όσο το φως στο χαμόγελο της φερέλπιδος μάνας μου

που τους δρόμους μου άνοιξε

καθώς παραμύθι ακούμπησε στα δυο χέρια μου

που σφικτά το κρατήσανε

λες και γνώριζαν

πως ο μύθος θα εξαγνίζει τη σκέψη,

τη φθορά της ψυχής θα εμποδίζει.

Μαλάκη Αικατερίνη