Μια οργή με λάθος στόχο…

Πάρη Ντελκή

pari@palmosev.gr

Η αλήθεια είναι ότι δεν περάσαμε και λίγα!
Η μια οικονομική κρίση μετά την άλλη, ο κίνδυνος της χρεωκοπίας, μετά η πανδημία, μετά τα επιδόματα για να ζεις!
Επιδόματα γιατί η επιχείρησή σου παραμένει κλειστή, επιδόματα γιατί κάηκε το σπίτι σου, γιατί καταστράφηκε η σοδειά σου, επιδόματα γιατί δεν σου φτάνουν τα χρήματα για να γεμίσεις το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου σου, γιατί δεν σου φτάνουν τα χρήματα για να πας σούπερ – μάρκετ!
Βλέπεις την τιμή στα κεράσια και σκέφτεσαι πόσα σουβλάκια τρως!
Δεν βγάζεις το μήνα κι η ανασφάλεια μεγαλώνει, όπως η μουγγαμάρα, ο φόβος κι η οργή απέναντι σε όλα όσα περνάμε.
Κι η οργή των μεγαλύτερων που έχουν ζήσει και καλύτερες μέρες και συγκρίνουν γίνεται ποτάμι να σε καταπιεί. Αλλά δεν εκφράζεται!
Μουγγαμάρα επικρατεί.
Στις πιο πολλές δημόσιες κουβέντες λένε μόνο αυτά που θέλεις να ακούσεις… Αλήθειες ποτέ.
Κι η οργή των νεότερων για ότι δεν έζησαν, μοιάζει με αδιαφορία με ένα απολίτικο στυλ που κάποτε «κοροϊδεύαμε» στους Αμερικάνους. Μοιάζει με κάτι που δεν μπορούμε εύκολα να μεταφράσουμε πια.
Αλλά το ζούμε παντού!
Το ζούμε και στον τόπο μας, στην βόλτα, στην αγορά. Αλλά πιο πολύ το ζούμε στο διαδίκτυο.
Μια οργή πολλές φορές ανώνυμη, χωρίς φωτογραφία, χωρίς ταυτότητα και με λάθος στόχο!
Ναι μοιάζει να έχει λάθος στόχο η οργή του κόσμου, που επιτίθεται όχι στον φταίχτη, αλλά στο θύμα.
«Δεν φταίει ο δολοφόνος, αλλά το θύμα. Αυτή φταίει που του κουνήθηκε και μετά δεν ήθελε»!
«Δεν φταίει ο διακινητής που φόρτωσε εκατοντάδες ψυχές μέσα σε ένα σαπιοκάραβο αλλά οι πνιγμένοι που μπήκαν».
«Δεν φταίνε αυτοί που εξαναγκάζουν τους πολίτες να φύγουν από την χώρα τους γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή, αλλά αυτοί που γίνονται μετανάστες, πρόσφυγες, κυνηγημένοι …»
Μοιάζει σαν το λαβωμένο ζώο που δεν ξέρει που να κρυφτεί για να προστατευτεί από τους γύπες και τα άγρια θηρία, γιατί το αίμα είναι νωπό κι ελκύει …
Αυτό όμως γίνεται στη ζούγκλα.
Εμείς είμαστε άνθρωποι με νου και καρδιά.
Είμαστε άνθρωποι με νου και καρδιά;
Όταν επιτίθεται κανείς σε αδύναμο, δεν δείχνει την δύναμή του στις ανθρώπινες κοινωνίες. Την αδυναμία του δείχνει να φερθεί ανθρώπινα.
Την αδυναμία του δείχνει, να μην μπορεί να προστατεύσει κάποιον που κινδυνεύει!

Αλήθεια η οργή μας το έχουμε καταλάβει ότι στρέφεται απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό; στον συνάνθρωπο; στον γείτονα; στον μακρινό μετανάστη; αντί να στρέφεται σε όλους αυτούς που δημιούργησαν τις συνθήκες, της φτώχειας, της ανασφάλειας, της ανάγκης, της χειραγώγησης;
Αυτή η οργή που έχει χάσει τον δρόμο της σα να κάνει τον πολιτισμένο κόσμο μας συντρίμμια. Να τον μετατρέπει απλά σε ζούγκλα.
Κι εμείς παρακολουθούμε την εικόνα με τα ποπ κόρν στο χέρι και τις μπύρες αγκαλιά.