Το δύσκολο σταυροδρόμι

Πριν 2 χρόνια στο ιδρυτικο μας συνέδριο βαζαμε τις βάσεις για το ενιαίο κόμμα των μελών -όπως λέγαμε- που θα έφερνε την ελπίδα στην κοινωνία για ενα καλύτερο αύριο.

Ενα αύριο μακρυά απο τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας των μνημονίων και κοντύτερα στην επίτευξη του στρατηγικού μας στόχου που είναι ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία.

Απο τοτε πολλά έγιναν -καλά και κακά- και πολλά δεν έγιναν που έπρεπε να γίνουν με τελικό αποτέλεσμα το πολιτικο υποκείμενο που ιδρύσαμε τότε και ηταν αποτέλεσμα μακροχρόνιας προσπάθειας ζυμώσεων, τόμων, συμβιβασμών και συμβατοτήτων στις 25 Γενάρη του 2015 υποσχόμενο την ελπίδα και την κατάργηση των μνημονιακών πολιτικών στον Ελληνικό λαο να κερδίσει μια ικανή πλειοψηφία ώστε να είναι ο κυρίαρχος κορμός μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης.

Απο την ανάληψη της κυβέρνησης το κόμμα αποψιλώθηκε απο το μεγαλυτερο ποσοστό των στελεχών, λόγω της αντικειμενικής ανάγκης στελέχωσής των υπουργείων, της βουλής και της πολιτικής ηγεσίας του κρατικού μηχανισμού, συγχρόνως όμως παραμελήθηκε και με το αυθαίρετο επιχείρημα για την αριστερά “άλλο η κυβέρνηση και άλλο το κομμα” τις κρίσιμες αποφάσεις πλέον για την άσκηση της πολιτικής, όπως πολιτικές συμμαχίες, ψήφιση ΠτΔ, διαπραγματευτική τακτική, δημοψήφισμα, τις έπαιρνε το κυβερνητικό συμβούλιο και στην καλύτερη περίπτωση ερχόντουσαν μετά εορτής να συζητηθούν στα συλλογικά διαβουλευόμενα όργανα του κόμματος όπως η Κ.Ε. .

Κατά καιρούς μάλιστα ακούστηκαν ότι πάρθηκαν και αποφάσεις απο πιο κλειστή ομάδα απο το κυβερνητικό συμβούλιο και ίσως να δικαιολογούταν για ζητήματα που έπρεπε να διαχειριστούν απο λίγα εξειδικευμένα και έμπιστα πρόσωπα, δεν δικαιολογούταν όμως και σε πολιτικά θέματα που χρειαζόταν συλλογικές αποφάσεις οργάνων.

Η ουσία είναι ότι τα διαβουλευόμενα όργανα του κόμματος στις κρίσιμες αποφάσεις είχαν άγνοια των πραγμάτων και έτσι βέβαια είχαν άγνοια και τα μέλη του κόμματος που εκλήθησαν στο δημοψήφισμα να στηρίξουν το ΟΧΙ που πρότεινε η ηγεσία του κόμματος και κατάφεραν δημιουργώντας ενα νέο κίνημα αντίστασης ,μαζί με το 62% του λαού να βροντοφωνάξουν ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας των μνημονίων.

Ως την ημέρα του δημοψηφίσματος η πολιτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις νεοαποικιακές δυνάμεις χρέους που εξουσιάζουν την Ε.Ε βασιζόταν στο ορθολογικό επιχείρημα ότι ακόμη και αυτές οι αδίστακτες Ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν θα αποτολμήσουν διακινδύνευση της συνοχής της ευροζώνης πιέζοντας την Ελλάδα για έξοδο απο την ευροζώνη,σε αυτό το σημείο στεκούμενος αυτοκριτικά δηλώνω ότι και εγώ πίστεψα σε αυτήν την ορθολογική βάση και τακτική και την στήριξα.

Απο το δημοψήφισμα και μετά -παρότι το μεγάλο ταξικό ΟΧΙ του λαού- φάνηκε μια απότομη μεταστροφή της κυβερνητικής ηγεσίας αναζητώντας υποστήριξη απο το παλιό φθαρμένο μνημονιακό πολιτικο προσωπικό , δείχνοντας έτσι ότι κατέρρευσε πλέον η προηγούμενη τακτική και τελικά οδηγηθήκαμε κάτω απο εκβιασμούς πλέον σε ενα νέο κακό μνημόνιο το οποίο απο όλους σχεδόν χαρακτηρίζεται ως αδιέξοδο και τουλάχιστον επώδυνο για τον λαο.

Σε αυτό το αποτέλεσμα οδηγηθήκαμε μέσα απο πολλά λάθη , που δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να σταθούμε, άλλα το χειρότερο μέσα απο εκβιασμούς των λεγόμενων εταίρων μας και βασικός κανόνας των εκβιαστών όταν ενδίδεις στους εκβιασμούς τους είναι να ζητούν περισσότερα και να σημειώσω εδώ στο σύνηθες επιχείρημα που βάζει και ο σ. Τσιπρας Αλ. και αλλα στελέχη σχετικά με τον αναγκαστικό ελιγμό οπισθοχώρησης αφού πλέον έχεις φθάσει – και με τις μοιραίες επιλογές σου – σε οικονομικό αδιέξοδο μπροστά στο δίλημμα τα λεφτά η την ζωή σου σίγουρα διαλέγεις την ζωή σου ,άλλα οι δανειστές είπαν την τιμή σου (αξιοπρέπεια σου) η την ζωή σου και είναι μεγαλύτερο το δίλημμα.

Εδώ μπορεί να μπεί και το ερώτημα αφού υπήρχε σχέδιο απεμπλοκής σύμφωνα με τον προηγούμενο υπουργό οικονομικών που μάλιστα ειχε ζητηθεί η δημιουργία του απο τον πρωθυπουργό (καλώς βέβαια) γιατί δεν εφαρμόστηκε ;

Πλεον σήμερα εχουμε φτάσει σε ενα δύσκολο σταυροδρόμι που πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην συνέχιση των σκληρών μνημονιακών πολιτικών που δεν αφήνουν περιθώρια κάτω απο την στενή επιτήρηση των “θεσμών” για πολιτικές φιλικές προς τα λαϊκά συμφέροντα και την επακόλουθη απομάκρυνση του λαού απο τις πολιτικές δυνάμεις που τις υπηρετούν και απο την άλλη πλευρά αναζήτησης διεξόδου απεγκλωβισμού απο τα μνημόνια και χάραξη μίας ανεξάρτητης φιλολαϊκής πολιτικής που θα δίνει προοπτική και θα στηρίζεται στις δυνάμεις της εργασίας και του λαού.

Θεωρώ μεγάλο και στρατηγικό λάθος να επιλέξουμε τον δρόμο των μνημονίων επικυρώνοντας η Κ.Ο. μας με την ψήφο της αυτήν την επαχθή συμφωνία και μοναδική διέξοδος ειναι ο άλλος δρόμος που για να φτάσουμε εκεί πρέπει άμεσα να επαναδιατυπώσουμε τις θέσεις του ιδρυτικού μας συνεδρίου μέσα απο ενα νέο συνέδριο , πρίν βέβαια την ψήφιση στην βουλή του νέου μνημονίου , οπου αυτό το συνέδριο θα αποφασίσει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης που στηρίζει και μετά να προχωρήσουμε σε εκλογές, οπου θα προτείνουμε στον λαό να μας δώσει εντολή για μία νέα διαπραγμάτευση, στην οποία αν οι λεγόμενοι εταίροι μας επιμένουν σε μνημονιακές αδιέξοδες ταπεινωτικές πολιτικές λιτότητας και τελεσίγραφα θα έχουμε ως διέξοδο και την συντεταγμένη αποχώρηση μας απο την ευροζώνη, που θα υπάρξουν δυσκολίες αλλα θα έχουμε την δυνατότητα το βασικό οπλο της οικονομίας που ειναι το νόμισμα να το ελέγχουμε.

Αυτό το σχέδιο απεμπλοκής απο τα μνημόνια πρέπει οργανωμένα να εξηγηθεί στην κοινωνία απο τον ΣΥΡΙΖΑ εξω απο τρομοκρατικές κραυγές και πολιτισμένα να γίνει σοβαρή συζήτηση οπου θα φανερωθούν ολες οι πτυχές του ζητήματος.

Σε αυτήν την νέα εντολή που θα ζητήσουμε απο τον λαό για την υπηρέτηση της είναι αναγκαίες ΟΛΕΣ οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ με την παρούσα ηγεσία του που επάξια στάθηκε στην υπηρέτηση του προηγούμενου σχεδίου (που δυστυχώς κατέρρευσε αφού -κακώς- δεν ειχε ή δεν χρησιμοποίησε εναλλακτική διέξοδο στους εκβιασμούς) και καλλιέργησε φωνές αντίστασης στην Ευρώπη και πρέπει πάλι επάξια να υπηρετήσει το νέο σχέδιο που συλλογικά θα αποφασίσουμε και θα ζητήσουμε την στήριξη του από τον λαό.

Οι ηγεσίες εξ αλλου αναγνωρίζονται απο τον λαό μακροπρόθεσμα οταν υπηρετούν με συνέπεια και συνέχεια τα συμφέροντα του .

Τέλος επειδή η κύρια δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ενότητα του μέσα απο την διαφορετικότητα πρέπει να διαφυλαχτούν και τα δύο και όποιος η όποια δύναμη σχεδιάζει με διάφορους τρόπους να διασπάσει η αλλοιώσει με διάφορους τακτικισμούς και εξωθεσμικές απαιτήσεις , αυτήν την φυσιογνωμική σταθερά του χώρου θα βρει απέναντι του το μεγαλύτερο μέρος των μελών του .

Ρουμελιωτάκης Θοδωρής

μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ

εκ μέρους της κίνησης <<Παρέμβαση των μελών>>