” Μυθιστόρημα “

Κάθε άνθρωπος και ένας συγγραφέας, που από τη γενέθλιο ημέρα γράφει. Γράφει ακατάπαυστα το προσωπικό του μυθιστόρημα. Καθημερινά ψάχνει μέσα στο ατομικό του λεξικό, που μόνιμα κουβαλά στην ψυχή, για λέξεις άγνωστες που θα συρράψουν σα μεταξωτές κλωστές τα κενά διαστήματα της σιωπής του. Η γλώσσα που μιλά είναι ο πλούτος μέσα στα σωθηκά του. Είναι ένας θησαυριστής.

Αλλά κάθε άνθρωπος και ένας ήρωας. Γιατί όχι μόνο γράφει αλλά και γράφεται. Γράφεται μέσα στο μεγάλο μυθιστόρημα της ζωής. Ένας καθημερινός ήρωας που πασχίζει να τα φέρει βόλτα, με μόνο συνδετικό κρίκο με  το πλήθος των δευτεραγωνιστών και των κομπάρσων που τον περιτρυγυρίζουν: τα λόγια. Οι λέξεις που ανταλάσσονται μεταξύ τους αιωρούνται σα μπάλλες πάνω στα κλαριά του χριστουγεννιάτικου έλατου, που κάτω του περιμένουν να ανοιχτούν τα δώρα της σημασίας.

Ο άνθρωπος λοιπόν είναι το επιτέλεσμα του παρελθόντος, εφόσον έχει μιά ιστορία και προέρχεται από μιά γενεαλογία, και του μέλλοντος, αφού προσβλέπει με ελπίδα στην πραγματοποίηση των κάθε λογής ονείρων του, προσβλέπει στο να γίνει μιά ιστορία. Έρχεται ο νέος χρόνος, φεύγει ο παλιός. Μέσα σε μιά στιγμή όλα παγώνουν, η φύση, τα χέρια, ο χρόνος. Είναι η μοναδική στιγμή που ο άνθρωπος ζεί το παρόν. Αφήνει το μολύβι κάτω για να λουστεί στο κάτασπρο κομφετί που πέφτει από τον ουρανό και να τυλιχτεί στις σερπατίνες της πεφταστεριάς. Όχι, δε γράφει εκείνη τη στιγμή: μόνο διαβάζει, ανοίγει τα δώρα και τα διαβάζει._