Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ροβιών για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας 8 Μαρτίου, τιμάμε τη μέρα αυτή, ως ημέρα μνήμης αγώνων του γυναικείου κινήματος, ως ημέρα αποτίμησης των κατακτήσεων των γυναικών και ως αφετηρία για την ουσιαστική κατοχύρωση της Ισότητας των δύο φύλων σε όλες τις εκφράσεις της ζωής.

Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857. Χιλιάδες υφάντριες και ράφτρες της Νέας Υόρκης, διαδηλώνουν και ζητούν «Ίση αμοιβή για ίση εργασία». Κατέβηκαν σε μεγάλη απεργία και πότισαν με το αίμα τους δρόμους μια και η έφιππη αστυνομία τις καταδίωκε παντού. Το 1910 προτείνεται να καθιερωθεί η 8η Μαρτίου προς τιμήν των εργατριών της Νέας Υόρκης, ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Δε ζητάμε να είμαστε πάνω από τους άντρες, θέλουμε όμως πλήρη ισοτιμία στην εργασία και την οικογένεια και γνήσια συντροφικότητα.

Ας μην αφήνουμε λοιπόν την 8η Μαρτίου να κυλάει σαν μια μέρα όπως οι άλλες. Τη μέρα αυτή πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε τους αγώνες των γυναικών που έγιναν και που γίνονται και θα γίνονται για να έχουμε στην κοινωνία τη θέση που μας αξίζει.

Στις σημερινές συνθήκες της πανδημίας οι γυναίκες βρίσκονται πάλι στην πρώτη γραμμή αφού εκτιμάται ότι οι γυναίκες αποτελούν το 70% του εργατικού δυναμικού των κλάδων υγείας και κοινωνικής φροντίδας, (νοσηλεύτριες γιατρίνες κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι) και προσφέρουν τα μέγιστα σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, που κυριαρχούν και στην Ελλάδα, οι γυναίκες φορτώθηκαν- εκτός των άλλων- ακόμα πιο βαριά την ευθύνη για την τηλεκπαίδευση των παιδιών, τη φροντίδα των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ, «μεταμορφώνονται» σε γιατρούς, νοσοκόμες, δασκάλες.

Όμως δυστυχώς, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σήμερα δεν σταματούν στην εργασία. Η πανδημική κρίση και τα διαδοχικά lockdown έχουν οδηγήσει σε μεγάλη αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, ένα θέμα που πολλές φορές αποτελεί ταμπού, με εκατομμύρια γυναίκες να «παγιδεύονται» στο σπίτι.

Τα πολυάριθμα περιστατικά ενοδοικογενειακής βίας, η σεξιστική βία και οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, από εργοδότες και ιεραρχικά ανώτερους, φανερώνουν την υποτίμηση των γυναικών

Δεν ανήκει μόνο μια μέρα στη γυναίκα, αλλά όλες οι μέρες που δουλεύει, πολεμά, αγωνιά και φροντίζει για τα παιδιά της, τον εαυτό της, την οικογένειά της, όλη την κοινωνία και τον κόσμο.

Κι εμείς τέτοιες γυναίκες είμαστε , της καθημερινότητας, του εργοστασίου , του χωραφιού, του μικρομάγαζου, του γραφείου , του θρανίου που πρέπει να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα και τη ζωή μας.

Η 8 Μάρτη είναι μια φωνή που έρχεται από το μακρινό παρελθόν και κατευθύνεται προς το μέλλον Είναι πλάνη να σκύβουμε το κεφάλι και να λέμε δε βαριέσαι δε γίνεται τίποτα. Μόνο όταν ζητάς και διεκδικείς παίρνεις. Όταν δε ζητάς και φοβάσαι δεν παίρνεις τίποτα.

Εμείς τα θέλουμε όλα για τα παιδιά μας τις οικογένειές μας τους εαυτούς μας .

Έχουμε υποχρέωση να αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στην ευτυχία μας