Ο Μαρσύας «δέσμιος» της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας

Ο Σύλλογος Μαρσύας*  ιδρύθηκε το 2007 με στόχο μουσικές και άλλου είδους πολιτιστικές δραστηριότητες. Ιδιαίτερα τα παιδιά πολλά επωφελήθηκαν από αυτές – όπως μαθήματα μουσικής, ζωγραφικής πηλοπλαστικής, χαλκογραφίας, υφαντικής, θεάτρου κλπ.

Για μια διετία αποδυναμώθηκε η δράση του λόγω οικονομικών προβλημάτων αλλά κυρίως λόγω έλλειψης στέγης, διότι οι γονείς αδυνατούσαν να πληρώσουν το ενοίκιο της αίθουσας.

Τα τελευταία  χρόνια όμως, αναβίωσε ως φοίνικας από τις στάχτες του, επιδιώκοντας να εμπλουτίσει τη δράση του -εκτός από την χαλκογραφία και την ζωγραφική – και με μαθήματα θετικής σκέψης που αριθμούν πολλούς  συμπολίτες μας.

Ενώ το θέμα έχει περάσει από Δημοτικό Συμβούλιο και έχει παραχωρηθεί στέγη  από τις 28 Ιουνίου του 2016,  με αριθμό απόφασης 166/2016 ακόμη δεν έχει υλοποιηθεί η απόφαση του Δ.Σ. και τα μέλη του Συλλόγου δεν έχουν βρει το χώρο έκφρασής τους.

Αυτός ο Πολιτιστικός Σύλλογος  των Ωρεών, δεν έχει μετακομίσει ακόμη στην αίθουσα του παλιού Λιμεναρχείου Ωρεών που στεγάζεται η Αρχαιολογική Υπηρεσία της Β. Εύβοιας φιλοξενώντας μέχρι σήμερα αρχαιολογικά ευρήματα από την ευρύτερη περιοχή. Έτσι αναγκαστικά οι δράσεις του περιορίζονται και «στριμώχνονται» σε άλλους  φιλόξενους χώρους, ενώ το πρόβλημα παραμένει!

Ένας ακόμη πνεύμονας Πολιτισμού προσπαθεί να ανασάνει, σε μια εποχή δύσκολη όπου οι σχέσεις των ανθρώπων δοκιμάζονται, κι ενώ έχουμε μειώσει πολλές από τις συνήθεις κοινωνικές δράσεις μας, επιβάλλεται η όποια πολιτιστική δράση και να  αγκαλιάζεται και να υποστηρίζεται.

Ας φροντίσουν οι υπεύθυνοι να ξεπεράσουν πιθανά γραφειοκρατικά εμπόδια της μετακόμισης, ώστε και τα αρχαιολογικά ευρήματα να βρουν τη θέση και την προβολή που τους αρμόζει και ο Μαρσύας να βρει τη στέγη του.

Πάρη Ντελκή

* Στην ελληνική μυθολογία ο Μαρσύας ήταν ένας Σάτυρος από τη Φρυγία. Ο Μαρσύας ήταν δεξιοτέχνης στον αυλό και προκάλεσε τον θεό Απόλλωνα σε σύγκριση της μουσικής τους τέχνης. Ο Απόλλωνας έπαιξε Λύρα και οι Μούσες και ο Μίδας, που ήταν κριτές της μονομαχίας, ανέδειξαν νικητή τον θεό. Ο Μαρσύας γδάρθηκε ζωντανός, ως τιμωρία για την Ύβρι που διέπραξε να προκαλέσει θεό. Το αίμα του σχημάτισε τον ομώνυμο ποταμό.