Εύβοια
Εύβοια Εύ-βιος
Της γης ο Εύριπος
Του Αιγέα δευτερότοκη κόρη
Ξεχασμένη ζεις και μόνη
Κρεμασμένη στης μάνας σου την αγκαλιά
Βύζαγμα δεν σου ’δωσε γουλιά
Τον Αριστοτέλη έχεις στην αγκαλιά σου
Σεμνά πάντα τα λόγια και η μιλιά σου
Της μήτρας το γιατρό
Άνδρα γέννησες σοφό
Του ΠΑΠ-τεστ η ασπίδα
Της κάθε γυναίκας ελπίδα
Για ’σένα δεν έφτιαξαν ασπίδα
Γυμνή σ’ άφησαν στην πλημμύρα
Απ’ το λασπωμένο σου χώμα να πνιγείς
Λέξη δεν πρόφθασες να πεις
Δίχως ήλιο σε βρήκε η αυγή
Αγκαλιά δίχως μωρό αδειανή
Απ’ το χώμα σου πλασμένος
Στο χώμα σου γεννημένος
Απ’ το χώμα σου μεγαλωμένος
Στο χώμα σου ανδρωμένος
Δακρύζω όταν σε βλέπω να δακρύζεις
Μαύρη μαντήλα στα μαλλιά να σφίγγεις
Η φωτιά έκαψε την ομορφιά σου
Η πλημμύρα ξερίζωσε τα σωθικά σου
Κλαίω για τα αδικοχαμένα παιδιά σου
Η αγάπη μου βάλσαμο στην καρδιά σου
Δεν θέλω να δακρύσω
Το δάκρυ μου θα συγκρατήσω
Νερό στα μάτια μου μη δεις
Μην και πάλι φοβηθείς
Μην κλαίς και μην πονάς
Συνέχισε ξυπόλυτη να περπατάς
Το χαμένο σου βιός μην κοιτάς
Στην ελπίδα μόνο να ακουμπάς
Κανείς ευθύνη δεν θα επωμιστεί
Κανείς από δικαιοσύνη δεν θα δικαστεί
Άνανδροι και ελεεινοί
Της εξουσίας οι ταγοί
Αδιάφορα σφυρίζουν
Τον πόνο σου ταΐζουν
Τους καλύπτει η πολιτική ασυλία
Τους διακατέχει η πολιτική αγυρτεία
Οι ζωές μας γι’ αυτούς δεν έχουν σημασία
Ο πλούτος γι’ αυτούς έχει μόνο αξία
Εκατομμύρια στα αρπακτικά χαρίζουν
Τις πληγές σου δεν θα κλείσουν
Κάθε στιγμή να υποφέρεις, να πονάς
Την ελεημοσύνη τους να παρακαλάς
Σκυφτή με τα κουρέλια να τριγυρνάς
Ήλιο και ουρανό να μη θωράς
Επένδυση δεν δικαιούται η δική σου ζωή
Επένδυση είναι μόνο η δική τους αρπακτή
Πελώρια σιντριβάνια φωτίζουν
Το νερό που σ’ έπνιξε να σου θυμίζουν
Μεγάλους περιπάτους κατασκευάζουν
Για ’σένα μόνο φέρετρα σχεδιάζουν
Στους νεκρούς δεν άναψαν κερί
Όρκο δεν κράτησαν στιγμή
Συνήθεια τους έγιναν οι νεκροί
Είτε λίγοι είτε πολλοί
Ψήφο δεν έχουν οι νεκροί
Με ψίχουλα εξαγοράζονται οι ζωντανοί
Βλασφημία των νεκρών
Ατίμωση των ζωντανών
Τιμή της εξουσίας
Έστω και ψήγματα λογοδοσίας
Συγνώμη λέξη ιερή
Στο βούρκο του μυαλού τους δεν ανθεί
Και τούτο το έγκλημα έχει χέρι
Επώνυμο κράταγε μαχαίρι
Η δικαιοσύνη τώρα έχει την ευθύνη
Στα μάτια της να σφίξει το μαντήλι
Θέμιδα να γίνει πάλι με σπαθί
Σε κανέναν μην και χαριστεί
Ξέρω ότι σε στεναχωρώ
Όταν από θυμό βαριαλογώ
Η οργή μου όμως ξεχειλίζει
Όταν δολοφονημένο μωρό αντικρίζει
Φοβάμαι πως και τούτο το κακό
Της μοίρας σου δεν θα ’νε το στερνό
Θα ’ρθω πάλι να σε περπατήσω
Θα ’ρθω γλυκά να σου μιλήσω
Να γίνω πάλι χώμα σου καρτερώ
Όταν δεν θα αναπνέω δεν θα ζω.
Ιωάννης Αριστοτέλης Γκούμας
Τα άρθρα που δημοσιεύονται εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του palmosev.gr
Για τις ειδήσεις της Εύβοιας κι όχι μόνο εμπιστευτείτε το palmosev.gr
