ΑΠΩΛΕΙΕΣ

της Κατερίνας Μαλάκη

Ανύποπτοι και ανυποψίαστοι γεννιόμαστε,
με ένα φορτίο μαργαριτάρια γεμάτοι·
καθαροί και αθώοι
με μιαν αγνότητα ανεξίτηλη στη μνήμη μας
ως την τελευταία ανάσα.

Γεννιόμαστε ίσοι
καθώς τότε και για πολύ χρόνο αργότερα
δεν ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους·
ούτε φτωχοί, ούτε πλούσιοι
ούτε δυνατοί, ούτε αδύνατοι.

Γεννιόμαστε μαλακοί και επιδέξιοι στο αγκάλιασμα,
καθώς τότε ζητούμε επίμονα την αγάπη.
Γεννιόμαστε μ’ ένα κλάμα
που  σιγά -σιγά με τα χρόνια γίνεται απαρηγόρητο.
Γεννιόμαστε με μια λάμψη,
αφού στην αγκαλιά που μας κρατούν
δεν διεισδύουν σκιές και αχνάδες.

Μα τα χρόνια περνούν
και δεν καταφέρνουμε
να κλείσουμε στις χούφτες καλά τα μαργαριτάρια μας·
ανήμποροι κοιτάμε,
άλλοι κατάματα, άλλοι με μισόκλειστα μάτια τις απώλειες,
τις τρομερές της ζωής μας απώλειες.
Χάνουμε την καθαρότητα μας,
η αθωότητα μας ένα μακρύ πια παρελθόν·
καθώς τα γράμματα μάθαμε
ξεκαθαρίσαμε στο μυαλό και στη ζωή τους ανθρώπους·
τους φτωχούς και τους πλούσιους,
τους άσπρους και τους μαύρους.
Νοιώθουμε περήφανοι για τη σύνθετη σκέψη μας,
ακόμη κι όταν η υποψία μας δηλητηριάζει τη ζωή.
Η επιδεξιότητά μας γι’ αγκαλιά
κι αυτή σκιάστηκε από τον εγωισμό και τη σκληρότητα.

Απώλειες που κοστίζουν, απώλειες που πονούν·
παρ’ όλα αυτά βρίσκουν έδαφος πρόσφορο.
Ένας δρόμος γεμάτος από σκιές και φαντάσματα
και το κλάμα μας μόνο,
η βρεφική μας κραυγή που δυνάμωσε,
ο απαρηγόρητος χείμαρρος δακρύων λιγόστεψε κάποτε,
για να γίνει εκείνη την τελευταία στιγμή,
στα κλειστά μας πια βλέφαρα,
ένα δάκρυ μετάνοιας, ένα τόσο δα λαμπερό διαμαντάκι
που συγκέντρωσε αίφνης
μία –μία κι όλες μαζί τις απώλειες.