Το καλοκαίρι της αγωνίας

του Γιώργου Τσιντσίνη

Της αγωνίας το φετινό καλοκαίρι, γεμίζει από την αγωνία των Πανελληνίων, την πανελλήνια αγωνία των επόμενων εκλογών, τις προεκλογικές απαντοχές, τις προορισμένες να προδοθούν «εν τοις πράγμασι», τις παράκαιρες υποσχέσεις.

Υπουργοί που «ματώνουν» στη δουλειά και το δείχνουν.

Φαμελίτες που γεννιούνται και πεθαίνουν ματωμένοι, αλλά δεν το δείχνουν ποτέ, κινημένοι από την αξιοπρέπεια των ταπεινών και τη στωϊκότητα των απελπισμένων.

Άνεργοι νέοι, μ’ ένα μέλλον που τους υποθήκευσαν οι ίδιοι οι γονείς τους, όταν διέπλεκαν την αφέλεια και τον φανατισμό, στα βρώμικα παραμάγαζα της πολιτικής, τα οποία τους πουλούσαν «έτοιμο φαγητό για το …σπίτι», σε δόσεις και με χαμηλό επιτόκιο.

Το καλοκαίρι προχωράει, πάει και χάνεται, σαν άμμος μέσα από δάχτυλα χαλαρωμένα.

Η φαινομενική ηρεμία του γίνεται ψάθινο καπελάκι για τους «καθώς πρέπει» και δόλωμα για να «τσιμπήσουν» οι λίγοι αβόλευτοι που επιμένουν ν’ ανησυχούν.

Νεκρές προσμονές συνωθούνται στο ξινό προζύμι ενός φόβου, ότι τίποτε δεν θα είναι καλύτερο από πέρσι.

Όλα έχουν τη γνωστή συνταγή της μετριότητας, δοκιμασμένη να συντηρεί κι ανίκανη να εξάπτει.

Χαρές και ηδονές πάλι σε πακέτο, με ταμπελίτσα ίσως που δηλώνει «παρασκευάζεται – συσκευάζεται στην Ελλάδα», μη λάχει και τα φοβηθείς, μη λάχει και τα περάσεις για …Βελγίου κι αλλάξεις διατροφή ή …διοξίνες.

Κάθε φορά που «οι καθ’ ύλην αρμόδιοι» και οι «επί τόπου» ανοίγουν το στόμα τους, είναι για να δηλώσουν πως τα πάντα …αλλάζουν.

Στέκεσαι για μια στιγμή τρομοκρατημένος, ζυγιάζεις τα λόγια τους, βλέπει το ίδιο ψέμμα να μολύνει τα πάντα γύρω σου και μετά βυθίζεσαι πάλι ησυχασμένος στο «μη παρέκει».

Ξέρεις πως τίποτε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει…. Απλά και «οι καθ’ ύλην» είναι ανίκανοι να αρνηθούν τον κακό εαυτό τους, στρατευμένοι -από καιρό- στο μαγγανοπήγαδο των χαμένων ευκαιριών, με τα στερητικά σύνδρομα που τους προκαλεί η έλλειψη φαντασίας.

Πριν περάσει η χώρα στα χέρια των λαθρομεταναστών, την είχαν προδώσει οι ιδανικοί αυτόχειρες, όλοι εκείνοι που ανέλαβαν ή ψήφισαν την προκοπή της.

Ως εύπιστοι πιστέψαμε…. Ως ημιμαθείς, επαναλάβαμε τα ίδια λάθη.

Αυτοί που κατά καιρούς πήραν το τιμόνι, φρόντισαν για τη δική τους προκοπή, όχι της χώρας.

Δείτε την «προκοπή της χώρας» προσεχώς, στη μικρή σας οθόνη, αμέσως μετά τα «επίκαιρα» του γυμνού και της βίας, που προβάλλονται με μεγενθυτικό φακό, για να ανθίσει το εμπόριο της ανθρώπινης δυστυχίας και να χορτάσουν τα άδεια μάτια του φιλοθεάμονος κοινού.

Η «άλλη» Ελλάδα, που ονειρευτήκαμε, ξεσπάει μπροστά μας κι ολούθε γύρω μας, σαν καλοκαιριάτικο μπουρίνι, ίσα- ίσα για να συντηρεί την τελευταία, πρόστυχη ελπίδα.