Η Ξέρα

Βράχε,

φυτρωμένε στη θάλασσα του Ασμηνιού,

των παιδικών μου χρόνων καταφύγιο·

τα καλοκαίρια θώπευα, καθημερνά,

την ραχοκοκκαλιά σου,

καθώς του κάμπου ο καβαλάρης

ιππεύει τη ράχη του αλόγου του.

Και τι δεν βρήκα στα σκιερά σου ύφαλα,

στ’ ατέλειωτα, μεγάλα, μακροβούτια

του πιο δεινού κολυμβητή

που σε ανίχνευσε:

Όλα της θάλασσας τα ζωύφια

που γίνανε παιχνίδια των ονείρων μου

μέχρι τα σήμερα!

Σ’ εσένα, βράχε, τίποτα δεν άλλαξε.

Έρχομαι ξανά και ξανά

και ίδιονε σε βρίσκω.

Όμως, εγώ, απ’ την ακτή τώρα σε βλέπω.

Λιγάκι από μακριά, πάλι, σε ξαναψάχνω.

Ίδιος εσύ, όπως και τότε

κι απαράλλαχτα της φύσης όλα γύρω – γύρω.

Λίγο πάνω απ’ τα κύματα,

που άλλοτε νωχελικά

και πότε άγρια σε γλείφουν.

Βράχε, Ονειρεμένε βράχε – Αβύθιστε!

Δεν βλέπω, πλέον, το βυθό σου,

τις χαρακιές του σώματός σου,

όπου κρυμμένα βρίσκονταν

όλα τα όντα του γνωστού μου Πόντου.

Και σίγουρα, ποτέ ξανά,

τα ονειρεμένα εκείνα όντα

στα ύφαλά σου δεν θα ιδώ.

Γέρασα βράχε και τώρα φαίνεσαι,

πολύ βαθειά, απ’ την ακτή.

Πάει ο δεινός κολυμβητής.

Δεν έχει, πια, τη δύναμη

τα χέρια του στη θάλασσα ν’ απλώσει,

γρήγορα να σε φτάσει

και κόντρα στην ορμή

των αλλεπάλληλων κυμάτων,

που σ’ έχουνε αλώσει,

ωσάν θριαμβευτής, ξανά,

στη ράχη σου απάνω να ιππεύσει!

Γέρασα βράχε

και τώρα δεν σε φτάνω

κι ούτε μπορώ

ετούτη την πορεία σου

ν’ ακολουθήσω εγώ,

ο άλλοτε θαλάσσιος ιππεύς σου…