Ιωάννης Καραγιώργος: Μια ζωή γραμμένη με …πλάκα και κοντύλι

Ο Νίκος Καραγιώργος, ο γνωστός βιβλιοπώλης της Ιστιαίας, που υποδέχεται μικρούς και μεγάλους για να εξυπηρετήσει από τις σχολικές μέχρι τις επιχειρηματικές  ανάγκες των πελατών του, μας μιλά για τον άνθρωπο που τον μύησε στη ζωή. «O πατέρας μου γεννήθηκε το 1912 στο Προυσό της Ευρυτανίας, εκεί οπού έζησε τα πρώτα τριάντα χρόνια της ζωής του. Ένα άγονο μέρος που δεν μπορεί να ζήσει εύκολα κανείς. Τότε, στα δύσκολα χρόνια, μεγάλο μέρος του πληθυσμού συντηρούνταν από το Μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας. Πολλοί έφευγαν για να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους.

Το 1936, ο αδερφός του πατέρα μου, ο  Γιώργος Καραγιώργος,  αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Ιστιαία. Την επισκέπτονταν συχνά ως αντιπρόσωπος της singer. έμεινε και δούλευε, στην περιοχή. Όταν παντρεύτηκε,  και  έκανε την οικογένεια του μετά στην Κατοχή, έφερε και τον αδερφό του, τον Γιάννη. Στην αρχή έμεναν μαζί, το πρώτο διάστημα.  Ο πατέρας μου αφού τελείωσε την  στρατιωτική θητεία του, στην Χωροφυλακή στο Μεσολόγγι, τραυματίστηκε. Λόγω της αναπηρίας που απέκτησε, πήρε αναπηρική σύνταξη και περίπτερο στην πλατεία της Ιστιαίας, απέναντι από την Τράπεζα Πειραιώς, εκεί που είναι σήμερα αυτό, της Βάγιας Μαραγκού.

Το 1945 παντρεύτηκε την Παναγιώτα Φιλίππου και έκαναν μαζί τα τρία παιδιά τους. Την Ορσαλία, τον Δημήτρη και τον Νίκο. Εκείνη την εποχή  άνοιξε το βιβλιοπωλείο του το οποίο και κράτησε μέχρι το 1992.

Εκείνη την εποχή, το βιβλιοπωλείο του πατέρα μου ήταν στον Πάνω Πλάτανο. Απέναντι ήταν ένα άλλο, του καθηγητή Τριανταφύλλου Σούρρα. Λίγο πιο κάτω ήταν, το βιβλιοπωλείο  του Γιάννη του Χίμου και των αδελφών Μουσουτζάνη του Αριστείδη και του Φίλιππα. Θυμάμαι, από τότε ο πατέρας μου αντιπροσώπευε τον εκδοτικό οίκο «Εστία» και είχε μια σταθερή κίνηση. Ακόμη θυμάμαι  τους μαθητές που έρχονταν και έξυναν τα μολύβια τους σε μια μεγάλη επιτραπέζια ξύστρα που υπήρχε στο βιβλιοπωλείο. Και μάλιστα για να φτάσει μέχρι το τέλος το μολύβι, υπήρχαν κάποια ειδικά μεταλλικά καπάκια, για να προεκτείνεται και να μπορεί να χρησιμοποιηθεί, μέχρι τέλους.  Τα τεφτέρια και το βερεσέ ήταν στις δόξες τους, όμως ποτέ δεν  χάσαμε χρήματα από τον κόσμο. Έτσι λειτουργούσε τότε η αγορά. Δούλευε έντιμα. Υπήρχε εποχή που οι μαθητές αγόραζαν τα βιβλία τους για το σχολείο. Ο κάθε δάσκαλος επέλεγε διαφορετικά βιβλία, χωρίς το Υπουργείο Παιδείας, να καθορίζει μόνο ένα σχολικό εγχειρίδιο. Σχεδόν και μέχρι τα μισά της δεκαετίας του ’60 δεν υπήρχαν τετράδια. Κυριαρχούσε  η πλάκα και το κοντύλι. Η πλάκα ήταν από βινίλιο, μαύρη, όσο μισή κόλλα χαρτί (Α4), όπου ο κάθε μαθητής, έγραφε με το κοντύλι κάτι σαν μια μικρή και ψιλή κιμωλία. Ότι έγραφαν,  το έσβηναν  με το χέρι. Δεν υπήρχε τότε ούτε  σφουγγάρι!

Μετά το ’65, άλλαξαν λίγο τα πράγματα. Εμφανίστηκαν τα τετράδια του Λαδόπουλου και τα «Φοίβος». Έγινε η δωρεάν παιδεία και στράφηκε ο κόσμος στα αναλώσιμα αλλά χωρίς να υπάρχει η σημερινή πληθώρα προϊόντων. Πιο παλιά οι μαθητές χρησιμοποιούσαν τις ραφτές τσάντες, τα τράσια, τα γνωστά ταγάρια. Τις δερμάτινες τις χρησιμοποιούσαν λιγότεροι γιατί ήταν ακριβές.  Δεν είχε μπει ακόμη το ύφασμα στην αγορά. Τότε η οικογένεια είχε μικρή κατανάλωση και χαμηλό επίπεδο τζίρου τα μαγαζιά. Πάντα υπήρχε συνεργασία με τις Κοινότητες και τα σχολεία. Δούλευαν από το πρωί στις 7.30 π.μ. με μικρό διάλλειμα το μεσημέρι και συνέχεια μέχρι το βράδυ. Η καθαριότητα ήταν επιβεβλημένη από τα πεζοδρόμια μέχρι τον σκουπιδοτενεκέ».

Ο Ιωάννης Καραγιώργος  ήταν εξαίρετος οικογενειάρχης και για 82 χρόνια, εξυπηρετούσε πάντα μέχρι την τελευταία στιγμή όλους με ένα γλυκό χαμόγελο. Είναι αυτός που σηματοδότησε και τις επόμενους που βάδισαν στα χνάρια του με την ίδιο πάντα ζεστό καλωσόρισμα.

Πάρη Ντελκή