Η αλληλέγγυα κοινωνία είναι απαίτηση ζωής, όχι στόχος

Πάρη Ντελκή

εκπαιδευτικός – δημοσιογράφος

Είναι αλήθεια πως από τότε που το κοινωνικό δίκτυο έδωσε φωνή σε όλους τους χρήστες του, διαβάζουμε πολλά και διάφορα. Αρκετά από αυτά είναι πασπαλισμένα με λίγη αλήθεια και πολύ συχνά πέφτουμε θύματα εξαπάτησης.

Άλλες φορές όμως υπάρχουν δημοσιεύματα όπως το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύτηκε στο tromaktiko το οποίο διαβάζοντάς το σταματάς και προβληματίζεσαι.

«Μία κυρία τον ρώτησε: «Πόσο πωλείται το ένα αυγό;»

Ο φτωχός πωλητής απάντησε: «0,25€ ένα αυγό, κυρία».

Του είπε: «Θα πάρω 6 αυγά για 1,25€ ή θα φύγω».

Ο φτωχός πωλητής απάντησε: «Ελάτε να τα πάρετε με την τιμή που θέλετε. Ίσως αυτό να είναι μια καλή αρχή διότι δεν έχω πουλήσει ούτε ένα αυγό σήμερα ».

Πήρε τα αυγά και έφυγε με την αίσθηση ότι κέρδισε. Πήρε το φανταχτερό της αυτοκίνητο και πήγε σε ένα εστιατόριο με τη φίλη της. Εκεί, παρήγγειλαν ό, τι τους άρεσε. Έφαγαν λίγο και άφησαν πολλά από αυτά που παρήγγειλαν. Στη συνέχεια πήγε να πληρώσει το λογαριασμό. Ο λογαριασμός ήταν 45€ ! Έδωσε 50€ και ζήτησε από τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου να κρατήσει τα ρέστα.

Αυτό το περιστατικό ίσως φαινόταν αρκετά φυσιολογικό για τον ιδιοκτήτη, αλλά πολύ επώδυνο για τον φτωχό πωλητή αυγών.

Το θέμα είναι,

Γιατί δείχνουμε πάντα ότι έχουμε την εξουσία όταν αγοράζουμε από τους άπορους; Και γιατί γινόμαστε γενναιόδωροι σε όσους δεν χρειάζονται καν τη γενναιοδωρία μας;

Κάποτε διάβασα κάπου:

«Ο πατέρας μου αγόραζε απλά αγαθά από φτωχούς σε υψηλές τιμές, παρόλο που δεν τα χρειαζόταν. Μερικές φορές τα πλήρωνε και πιο ακριβά. Ανησυχούσα για αυτήν την πράξη και τον ρώτησα γιατί το κάνει; Τότε ο πατέρας μου απάντησε: “Είναι φιλανθρωπία τυλιγμένη με αξιοπρέπεια, παιδί μου”».

Πάντα σε κάθε κοινωνία και σε κάθε χρονική περίοδο οι κοινωνικές ανισότητες δημιουργούσαν αξιοπερίεργες και αξιοπρόσεκτες συμπεριφορές. Όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε πέσει στην παγίδα να αναδειχτούμε προσμετρώμενοι με πιο αδύναμους από εμάς, να κερδίσουμε συγκρινόμενοι σε χαμηλό μέτρο αναδεικνύοντας μέσα από ασυνείδητες – θέλω να πιστεύω συμπεριφορές – ένα τεράστιο υπερεγώ, χορτασμένο από την ένδεια του συνανθρώπου.

Αυτό είναι κομμάτι μιας ανεπεξέργαστης συμπεριφοράς που αρκετοί ίσως την εντοπίζουν και την αλλάζουν. Κι αυτό ίσως δίνει ελπίδα η ανθρωπότητα να δημιουργήσει κάποτε μια πιο αλληλέγγυα κοινωνία. Τότε δεν θα είχαμε ως κοινωνία ανάγκη  εράνους, εθελοντισμό κι άλλες τέτοιες στοχευμένες δράσεις. Όλοι ξέρουμε κατά βάθος το σωστό, άσχετα αν επιλέγουμε ότι μας εξυπηρετεί έστω και πρόσκαιρα.

Όλοι ξέρουμε τον γείτονα που στριμώχνεται… δεν χρειάζεται να του προσφέρουμε επιδεικτικά τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα ένα πιάτο φαί. Κάθε μέρα κι η καλημέρα και το χαμόγελο και ένα κέρασμα χωρίς αιτιολογία με μια τυχαία αφορμή δίνουν άλλη αξία και στην δική μας ζωή.

Γιατί μόνο προσφέροντας ανυστερόβουλα έστω και το ελάχιστο οι κερδισμένοι είναι δύο κι αυτός που λαμβάνει την αγάπη κι αυτός που την προσφέρει.