Home > Αρθρα - Επικαιροτητα > Για την “ασφάλεια” των ντελίβερι που ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΝ ΑΣΦΑΛΕΙΣ

Για την “ασφάλεια” των ντελίβερι που ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΝ ΑΣΦΑΛΕΙΣ


There are no slides in this slider.



There are no slides in this slider.


Μόλις είχε τελειώσει η επίσκεψή μας από το σπίτι φίλων, είχαμε πάει να δώσουμε ευχές στον μικρό μας φίλο που μεγάλωνε.
Κάναμε μια βόλτα το σκύλο στην ακροθαλασσιά και ξεκινήσαμε για το σπίτι…
Το τηλέφωνο χτύπησε λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο.
Η φωνή, μου έλεγε για τροχαίο ο Λευτέρης (πάλι) ,ασθενοφόρο, νοσοκομείο μηχανάκι….
Ήλπιζα πως δεν θα χρειαστεί να “επανέλθω” για το ίδιο θέμα και πάλι για “δικό μου” πρόσωπο.
Ήλπιζα πως περνώντας τα χρόνια θα γινόμαστε περισσότερο συνεπείς.
Ήλπιζα μετά από δυο μήνες “εγκλεισμού” για την προστασία της υγείας και της ζωής της δικής μας και των άλλων θα αγαπούσαμε και θα σεβόμασταν περισσότερο τη ζωή, την κάθε ζωή.
Οδηγούσα μέσα από στενά για να φτάσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο νοσοκομείο, το ασθενοφόρο δεν είχε ακόμα έρθει, οι φύλακες ευγενικοί….
Μπορεί να πέρασαν λίγα λεπτά η και ένας χρόνος, η θετική μου σκέψη σε εγρήγορση…
Δεν ξέρω τίποτα και δεν θέλω να κάνω σενάρια… το μυαλό τρέχει πάντα δεν το ελέγχεις…
Σκέφτομαι την αδερφή μου στο σπίτι, σιωπή..

Ανοίγει η πόρτα του ασθενοφόρου και η φωνή του …. “θεία μην ανησυχείς είμαι καλά”!
Είναι καλά …
Ένα νέο παιδί που είναι όλη την ημέρα είναι πάνω σε ένα μηχανάκι για το μεροκάματο, ένα παιδί όπως τόσα άλλα με εργαλείο τους το μηχανάκι χτυπάνε την πόρτα μας για τον καφέ και το φαγητό μας.

Ένας ντελιβεράς που στα σποτάκια του υπουργείου πολιτικής προστασίας για το “Μένουμε σπίτι” ήταν ανάμεσα σε αυτούς που χειροκροτούσαμε, μαζί με τους γιατρούς, τους νοσηλευτές , τους φαρμακοποιούς…

Είναι τα παιδιά των φίλων και των γειτόνων μας, τα παιδιά της λαϊκής συνοικίας και οι φοιτητές… Είναι οι πτυχιούχοι μας που δεν έχουν δουλειά, είναι οι πενηντάρηδες που δεν έχουν συμπληρώσει τα ένσημα τους.
Είναι η Ελλάδα της κρίσης και της ανάγκης, είναι η ανεμελιά της μετά εφηβείας και το τίμιο χαρτζιλίκι τους.
Είναι πολλές φορές η δεύτερη δουλειά για του οικογενειάρχες που δεν καταφέρνουν να τα φέρουν βόλτα…
Πριν από 3 χρόνια λόγω της θέσης μου κατέθεσα ερώτηση στη βουλή για τα ντελίβερι… φτιάχτηκε νόμος και ψηφίστηκε για την προστασία τους. Οι εργοδότες συμμορφώθηκαν, όσοι δεν ήταν, τα παιδιά προστατεύονται, οι συνθήκες άλλαξαν προς το καλύτερο!
Πριν 3 χρόνια!

Όταν πάλι είχε χτυπήσει το τηλέφωνο, πάλι οδηγούσα, πάλι ο Λευτέρης…. Ένας χρόνος αγώνα, χειρουργεία. Μια αναστροφή κάποιου στο δρόμο, μια στιγμή για να στερήσει από ένα νέο παιδί το δικαίωμα να δουλεύει και να αθλείται, να τρέχει και να είναι εκτός εργασίας για έναν ολόκληρο χρόνο!

Τώρα πάλι τα ίδια με λιγότερα προβλήματα.
Και όλα αυτά γιατί;

Μια στιγμή τρέλας, μια απερισκεψία, μια νεανική βλακεία από τον οδηγό που χτύπησε το Λευτέρη… ένας λάθος!
Πόσα λάθη έχουν γίνει μέχρι τώρα και πόσες ζωές νέων παιδιών χάθηκαν για μια μόνο στιγμή τρέλας, βλακείες και κακής οδηγικής συμπεριφοράς;

Πότε θα αγαπήσουμε τις δικές μας ζωές για να αγαπήσουμε και να σεβαστούμε τις ζωές των άλλων;

Πόσες μανάδες θα είναι “τυχερές” να τους γυρίσουμε το παιδί στο σπίτι; Πόσες θα είναι εκείνες που δεν θα πιστεύουν αυτά που τους λες στο τηλέφωνο;

Πόσα παιδιά θα γίνονται θυσία στο βωμό της δικής μας κακής νοοτροπίας και στον αχαλίνωτο εγωισμό μας;
Ευχαριστώ τους γιατρούς του νοσοκομείου Χαλκίδας, τους άνδρες του ΕΚΑΒ, της Τροχαίας Χαλκίδας, τον υπεύθυνο του καταστήματος που εργάζεται το παιδί, τους φίλους του που έφτασαν στο νοσοκομείο…
Ήλπιζα να μην επανέλθω αλλά φοβάμαι πως ίσως χρειαστεί και πάλι για κάθε Λευτέρη…
Ο δικός μας είναι καλά…

Ζωή Λιβανίου 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του palmosev.gr

Για τις ειδήσεις της Εύβοιας κι όχι μόνο εμπιστευτείτε το palmosev.gr



Αφηστε ενα σχολιο

Η παρούσα φόρμα συλλέγει το όνομα σας και την ηλεκτρονική σας διεύθυνση, ώστε να μπορέσουμε να απαντήσουμε στο σχόλιο σας. Για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε το Privacy Policy της ιστοσελίδας μας.

error: