“ Τους Κύκλους Μου Τάραττε“

Ήρθε κάποτε το τσιφτάκι ο Μοροζίνι ο Ενετός να πολιορκήσει την Ακρόπολη των Αθηνών. Bάρεσε κανόνι, που τράνταξε ο τόπος και γκρέμισε τον Παρθενώνα. Τον ξέραμε βέβαια για μαντρά-χαλο, αλλά το παρατράβηξε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Εκείνη ο οβίδα, όμως, μάλλον δεν σταμάτησε την παραβολική της τροχιά και συνέχισε να διανύει αποστάσεις, που έφτασε μέχρι τις μέρες μας.

Την πιάνουν τα κεφάλια του τόπου μας, απορώ γιατί τα αποκαλούν κεφάλια, και την ξαναχρησιμοποιούν. Βάρεσε τουτέστιν και η Ελλάς κανόνι, κανονικά!  Κι ήρθε η μπαλωθιά ετούτη και πήρε παραμάζωμα και γκρέμισε ό,τι είχε απομείνει όρθιο από την επιδρομή του Μοροζίνι. Ξεπάτωσε τ’ αρχαία, ξεθεμελίωσε τα νέα, μας πήρ’ η μπάλλα που λέει ο λόγος. Σε σημείο δε που να χρειαστεί να αλλάξουμε και τον εθνικό μας ύμνο και να πάψουμε να μετράμε πιά την ελευθερία με την κόψη του σπαθιού, αλλά με τα χιλιόμετρα που διανύει η οβίς.

Γιατί η Ιστορία φημίζεται πως κάνει κύκλους, μα στα σίγουρα ή θα είναι πολύ αργόσχολη ή θα προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο για να βηματίζει επιμόνως κυκλικά. Και σου λένε μετά “να γυρίσει ο τροχός…” (…τα λοιπά πιπέρι, λογοκρίνονται). Αμ, αναρωτήθηκε κανείς ποιός γυρνάει αυτό τον τροχό; Γιατί φαίνεται, ότι τού ‘ριξε κάποιος στην αρχή μια γυροβολιά κι από τότε περιστρέφεται από μόνος του, έτσι στην τύχη, κι όποιον πάρει ο χάρος. Νομίζω καιρός είναι να βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι να τον σταματήσουμε, να σταματήσουμε για λίγο το χρόνο, μπας και καταφέρουμε να πιάσουμε αυτή την καταραμένη βόμπα-φάντασμα και να τη θάψουμε. Πάνωθέ της να υψώσουμε για θρίαμβο μια δωρική κολώνα, αυτή την ίδια που κάποτε είχε κατεδαφίσει._