Η τρόικα, οι ευθύνες και η ελπίδα

του Ανδρέα Φαδάκη

H τρομοκρατία είναι επιλογή εκείνου που δεν αποδέχεται την ελευθερία. Την ελευθερία της επιλογής. Και είναι επιλογή, πάντα η μόνη, γιατί με την τρομοκρατία επιβάλλεις με φόβο και βία μία άποψη ως μοναδική. Ως απόλυτη. Η χειρότερη μορφή τρομοκρατίας είναι η κρατική. Αυτή την επιλογή μεταχειρίζονται οι κυβερνήσεις οι οποίες δεν εκπροσωπούν λαούς, αλλά συμφέροντα. Με μία απάτη που ονομάζουν εκλογικό σύστημα έχουν υποκλέψει τη λαϊκή ψήφο και νομοθετούν προς όφελος των συμφερόντων που τους στηρίζουν. Τραπεζίτες, εργολάβοι, μεγάλο κεφάλαιο. Αυτή η ενέργεια τους φέρνει σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του λαού, τον οποίο αντιμετωπίζουν με την τρομοκρατία, καταλύοντας παράλληλα το Σύνταγμα. Σχεδόν πάντα οι κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν την τρομοκρατία (της οποίας δεξί χέρι είναι η προπαγάνδα) αποτελούνται από ανθρώπους εγωπαθείς, αλαζόνες, κενόδοξους, φαντασμένους, πρόθυμους να υπηρετήσουν οποιονδήποτε, αρκεί να αποκομίσουν κέρδος ή εξουσία και να διασφαλίσουν το παρόν και συχνά το μέλλον των οικογενειών τους και μόνον.

Οτιδήποτε μπορεί να εξυπηρετήσει αυτούς τους σκοπούς χρησιμοποιείται ανενδοίαστα. Στην κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σήμερα, έχουμε προσπεράσει -με πρόθεση να εξαφανίσουμε- δύο πολύ σημαντικά ζητήματα. Το πρώτο αφορά τις ευθύνες εκείνων που έφεραν τη χώρα στην οικονομική κατάσταση του Δεκεμβρίου του 2009. Η προπαγάνδα της κυβέρνησης (και όσων τη στήριξαν) έλεγε ότι εκεί φθάσαμε γιατί «μαζί τα φάγαμε».

Το δεύτερο εξίσου σημαντικό ζήτημα αφορά τις ευθύνες όσων διαχειρίστηκαν την κατάσταση της χώρας από τον Ιανουάριο του 2010 μέχρι σήμερα. Η κυβερνητική προπαγάνδα (και όσων τη στηρίζουν ή παρασύρονται από αυτή) υποστηρίζει πως «για όλα φταίει η τρόικα». Σε ό,τι αφορά το πρώτο, κανείς δεν «συναποφάσισε» τις επιλογές των κυβερνήσεων που προήλθαν από τα δύο μεγάλα -μέχρι τις τελευταίες εκλογές- κόμματα. Κανείς δεν ρωτήθηκε για τις δανειοδοτήσεις της χώρας, για τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, για τις στρατηγικές επιλογές στην οικονομία, για τις επιλογές έργων που έπρεπε να τύχουν κοινοτικής χρηματοδότησης, για την διαχείριση των μυστικών κονδυλίων, για τη χρηματοδότηση της παιδείας και της υγείας και την ορθολογική λειτουργία του ΕΣΥ και του εκπαιδευτικού συστήματος, ας πούμε.

Την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής κανείς πολίτης δεν την απαγόρευσε σε κάποια κυβέρνηση, αν θυμάμαι καλά. Αυτοί λοιπόν που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας μέχρι το 2009 έχουν ευθύνες και πρέπει να πληρώσουν. Αντ’ αυτού, πληρώνει με το παρόν και το μέλλον του ο πολίτης στον οποίο κανείς από τους διαχειριστές δεν είπε ποτέ την αλήθεια. Ας είναι καλά η διαπλοκή με τα media που προσέφερε απλόχερη την προπαγάνδα.

Φταίει η τρόικα;

Σε αυτή τη συζήτηση που αφορά τις ευθύνες όσων μας οδήγησαν στον Δεκέμβριο του 2009, ανάμεσα σε άλλα, υπάρχει ένα κατ’ εξοχήν στοιχείο παραλογισμού.

Εκείνοι που έχουν ευθύνες παρουσιάζονται ως όψιμοι σωτήρες. Στο δεύτερο σκέλος της συζήτησης υπάρχει η διαπίστωση ότι πολλοί, βιαστικά και χωρίς σκέψη και κρίση, επιρρίπτουν τις ευθύνες για την κατάσταση που δημιουργήθηκε από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα στην τρόικα. Αλήθεια, ποιοι αποτελούν αυτήν την τρόικα; Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ποια συμφέροντα υπηρετούν και για ποιον νοιάζονται; Για την Ελλάδα; Για την Ευρώπη, δηλαδή τους ευρωπαϊκούς λαούς; Για τις τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο;

Για τα επενδυτικά-κερδοσκοπικά funds, που μας έχουν δανείσει με τοκογλυφικά επιτόκια; Για τους κεφαλαιούχους που θα πέσουν σαν τα κοράκια για να λεηλατήσουν τη χώρα και ό,τι διαθέτει σε πλουτοπαραγωγική πηγή, όταν της επιβάλουν ένα «πρόγραμμα σωτηρίας»; Ας είμαστε ειλικρινείς. Η τρόικα και η κάθε τρόικα κάνει αυτό ακριβώς. Λεηλατεί κάθε χώρα που της προσφέρεται στο πιάτο. Δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους ανθρώπους, ούτε για την κοινωνία και τις ανάγκες της. Ενδιαφέρεται για τα κέρδη και μόνον. Σημειώστε επίσης ότι οι τρόικες δεν πηγαίνουν πουθενά απρόσκλητες. Και τα «μέτρα» τους, επιβάλλονται στους ανθρώπους επειδή υπάρχουν πολιτικοί που, παραβιάζοντας το Σύνταγμα, της δίνουν τη χώρα στο πιάτο. Σαν να παραδίδεις ένα πρόβατο σε μία παρέα αιλουροειδών. Τι νομίζετε ότι θα συμβεί; Θα παίξουν μαζί του χαϊδεύοντάς του την κοιλιά; Από αυτούς τους πολιτικούς ζητάει κάποιος ευθύνες και μόνον.

Το μέλλον είναι πίσω μας

Στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί την απάντηση τη δίνει το εκλογικό σώμα. Δεν τη δίνει κανείς δοτός τεχνοκράτης, ούτε κάποιος πολιτικός φελλός ή τρομαγμένος καριερίστας. Και αν λειτουργεί η δημοκρατία, το εκλογικό σώμα ενημερώνεται για τις επιλογές του. Από ανθρώπους που υποστηρίζουν τις διαφορετικές επιλογές. Αν δεν λειτουργεί η δημοκρατία, το εκλογικό σώμα τρομοκρατείται για να αποδεχθεί εκείνη την επιλογή που συμφέρει όσους κερδίζουν από αυτήν. Δύο χρόνια τώρα η ελληνική κοινωνία διαλύεται κομμάτι – κομμάτι και μεγάλες ομάδες πληθυσμού καταδικάζονται να ζουν στη φτώχεια και το περιθώριο. Πιο πολύ από πολιτικό είναι ζήτημα αξιοπρέπειας. Να αποφασίσουν οι άνθρωποι. Ελεύθερα. Αλλιώς το μέλλον θα βρίσκεται πίσω μας. Για πάντα.