Ανοικτή επιστολή προς τον κ. Μπένο: “Ένα σενάριο φρίκης-6,3 χλμ «δρόμου», στην Βορειοανατολική Εύβοια απειλούν την ασφάλεια μας”

Οι φωνές των κατοίκων της Εύβοιας κατακλύζουν την Πολιτεία και το θέμα είναι κοινό.

Μεγάλο έλλειμμα υποδομών που φρενάρει την ανάπτυξη του νησιού και πολλές φορές όχι μόνο το απομονώνει, αλλά και γίνεται επικίνδυνο.

Δεν είναι μόνο η βόρεια Εύβοια που έχει άλυτο το πρόβλημα με το οδικό δίκτυο, αλλά και η βορειοανατολική που σύμφωνα με μόνιμους κατοίκους και ιδιόκτητες εξοχικών κατοικιών 6,3 χλμ,  δρόμου που συνδέει τους οικισμούς Πήλι, Βλαχιά, Σαρακήνικο του Δήμου Μαντουδίου – Λίμνης και Πηγάδια, Μύλοι, Λημνιώνας και Αγία Σοφία του Δήμου Μεσσαπίων, μετατρέπονται σε παγίδα θανάτου, ενώ με το ενδεχόμενο φωτιάς υπάρχει αυξημένος κίνδυνος να ζήσουμε την απόλυτη φρίκη.

Οι κάτοικοι των εν λόγω περιοχών απέστειλαν επιστολή στον  κ. Μπένο, ενώ η ίδια κοινοποιήθηκε σε βουλευτές του νησιού, ευρωβουλευτές, κόμματα, τοπικές οργανώσεις και σε Μέσα Ενημέρωσης. Οι κάτοικοι επισημαίνουν την υπεραναγκαία και επείγουσα κατασκευή ενός τμήματος του δρόμου, συνολικού μήκους 6,3 χλμ, που συνδέει τους προαναφερθέντες οικισμούς, με τεράστια σημασία για την ασφάλεια (το κυριότερο) χιλιάδων κατοίκων το καλοκαίρι, για την εξυπηρέτηση των ντόπιων το χειμώνα, αλλά και το  ζητούμενο – την ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής. 

Ολόκληρη η επιστολή

ΒΑ Εύβοια: Ένα σενάριο φρίκης.

Η μεγάλη πυρκαγιά στην Εύβοια το περασμένο καλοκαίρι έφτασε νοτιοανατολικά έως την Κρύα Βρύση και νοτιοδυτικά μέχρι λίγο έξω από το Προκόπι. Ας σκεφτούμε τι θα μπορούσε να συμβεί αν τις ημέρες εκείνες επικρατούσε, αντί άπνοιας, ο πολύ συνηθισμένος για το νησί ισχυρός βόρειος άνεμος κι ακόμα χειρότερα βορειοδυτικός:
Το πιθανότερο είναι πως η φωτιά θα κατευθυνόταν προς το Πήλι, στο οποίο τον Αύγουστο υπερδιπλασιάζεται ο πληθυσμός, λόγω των παραθεριστών, ιδιοκτητών η ενοικιαστών εξοχικών κατοικιών και πολλών κατασκηνωτών. Με μέτριο υπολογισμό μπορούμε να μιλήσουμε για περισσότερους από 2000 ανθρώπους, οι οποίοι αλλόφρονες θα σπεύδουν να διαφύγουν. Αφού πίσω τους θα έρχεται η φωτιά, κατακαίγοντας ιδιαίτερα δασωμένη περιοχή, η θα πρέπει να πέσουν στην πιθανότατα φουρτουνιασμένη θάλασσα, μαζί με ηλικιωμένους και μικρά παιδιά, η να μπουν στα αυτοκίνητα και να ακολουθήσουν τον μοναδικό δρόμο που θα απομένει ως διέξοδος, προς Βλαχιά.
Ο δρόμος αυτός – ο οποίος χρειάζεται άμεση επέμβαση στο σημείο Κακιά Σκάλα – κατευθύνεται νότια, είναι ασφαλτοστρωμένος, σχετικά στενός, εκτείνεται σ όλο το μήκος του παράλληλα με τη θάλασσα, δύο κατευθύνσεων, με κυριότερο χαρακτηριστικό πως δεν συναντά πουθενά κανέναν κάθετο. Συνεπώς δεν υπάρχει δυνατότητα διαφυγής, παρά η συνέχιση της νοτιοανατολικής πορείας.
Δεξιά του έχει πλαγιά με πυκνή συνεχόμενη βλάστηση μέχρι την κορυφή του βουνού, στην οποία κυριαρχεί το πεύκο. Αριστερά του το ίδιο τοπίο που κατηφορίζει προς τη θάλασσα. Σ όλη τη διαδρομή προς Βλαχιά (11 χλμ) υπάρχουν αρκετές εξοχικές κατοικίες, που εύλογα υποθέτουμε πως θα εγκαταλειφθούν, συνεπώς θα προστίθενται συνέχεια κι άλλα αυτοκίνητα και θα δημιουργείται μία πομπή η οποία θα μεγαλώνει και άρα θα κινείται όλο και πιο αργά. Ο πανικός θα κάνει ήδη τη δουλειά του.
Μικροί στενοί χωματόδρομοι συνδέουν το δρόμο με αρκετές πολύ όμορφες παραλίες, στις οποίες βρίσκονται κάθε καλοκαίρι δεκάδες νέοι σε ηλικία κατασκηνωτές, οι οποίοι αφήνουν τα αυτοκίνητα τους σε μεγάλη απόσταση και κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ. Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος τον πανικό που θα επικρατήσει κι εκεί.
Χωρίς καμιά διαφοροποίηση στο τοπίο, θα φτάσουν στο χωριό Βλαχιά, κόσμος αρκετός θα προστεθεί από τις εκεί κατοικίες και από τις παραλίες. Άξιο αναφοράς είναι πως μόνο από την παραλία Μακρύγιαλος, Αύγουστο μήνα, θα θελήσουν να μετακινηθούν μαζικά και ταυτόχρονα, περισσότεροι από 500 κατασκηνωτές, με ανάλογο αριθμό αυτοκινήτων. Μοναδική δυνατή κατεύθυνση, ξαναλέμε, νότια, προς Σαρακήνικο, (6χλμ) ίδιο ακριβώς τοπίο, κι άλλοι κάτοικοι και παραθεριστές.
Ίσως πλέον να προσπαθούν να διαφύγουν 3000, μπορεί και 4000 άνθρωποι, πανικόβλητοι, με ανάλογο αριθμό αυτοκινήτων που αν η φωτιά προχωράει και τα εναέρια μέσα είναι αδύνατο να την αναχαιτίσουν, δεν έχουν πολλές επιλογές. Να συνεχίσουν προς νότο. Μόνο που εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Και αλλάζουν δραματικά.
Αλλάζουν, επειδή όλα αυτά τα αυτοκίνητα θα μπουν 50μ μετά το Σαρακήνικο, σε… μη δρόμο. Ένας άθλιος καρόδρομος, παλιό μονοπάτι, πλάτους 1,5 αυτοκινήτου, έντονα ανηφορικός στην αρχή και με έντονη κατηφόρα αργότερα, με «οδόστρωμα» από μυτερές πέτρες, σχεδόν αδιάβατος για μη τετρακίνητα αυτοκίνητα, εξαιρετικά επικίνδυνος αφού έχει δίπλα του κάθετο γκρεμό 150μ ψηλότερα απ τη θάλασσα κι απ την άλλη μεριά κάθετο βράχο. Εκεί, μπορεί να συμβεί η μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης, σε καιρό ειρήνης. Αν βεβαίως το σενάριο επαληθευτεί, υπάρξει μια αντίστοιχη πυρκαγιά και με άνεμο που συνήθως επικρατεί στην ανατολική Εύβοια. Συνεπώς, όχι μόνο δεν είναι
απίθανο, αλλά αντιθέτως πολύ πιθανό. Τα δάση σε όλο το μήκος της διαδρομής είναι πυκνά, συνεχόμενα και πευκόφυτα. Άρα, η φωτιά δεν σταματιέται. Τα αυτοκίνητα είναι βέβαιο πως θα εγκλωβιστούν κι οι άνθρωποι θα πρέπει να επιλέξουν αν θα καούν, η αν θα πηδήξουν σε γκρεμό 150 μ. (Προφανώς το ίδιο θα συμβεί στη λιγότερο πιθανή περίπτωση που η φωτιά
κατευθύνεται από το νότο προς βορρά). Ελλάδα 21ος αιώνας…
………………………………………………………………………………………
Μερικές χρήσιμες συναφείς πληροφορίες:
• Ο περί ου ο λόγος «δρόμος», ανήκει στη δικαιοδοσία του Δήμου Μεσσαπίων – Διρφύων και μόνο λίγα μέτρα του στο Δήμο Μαντουδίου – Λίμνης. Συνδέει δηλαδή τη βόρεια με την κεντρική Εύβοια. Κανείς απ τους δύο εμπλεκόμενους Δήμους δεν έχει κάνει κάτι, δεκαετίες τώρα, για να αλλάξει, παρά την τεράστια σημασία του για όλο το νησί. Συνολικά χωματόδρομος είναι μόνο 6 χλμ, αφού η άσφαλτος ξαναρχίζει στο χωριό Μύλοι και συνεχίζει νότια, ώστε να φτάσεις στη μεγαλύτερη παραλία της περιοχής, το Λημνιώνα, η να κατευθυνθείς προς Ψαχνά και Χαλκίδα.
• Χωρίς να διαθέτουμε ειδικές γνώσεις, μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως από αυτά τα 6χλμ, μόνο τα περίπου 2 είναι σχετικά δύσκολο να κατασκευαστεί δρόμος. Όμως όποιος δει την περιοχή αντιλαμβάνεται πως όσο δύσκολο και κοστοβόρο να θεωρηθεί το έργο, είναι απαραίτητο να φτιαχτεί αμέσως. Το ότι η προβλεπόμενη τραγωδία δεν συνέβη μέχρι τώρα, μόνο στην τύχη μπορεί να αποδοθεί, δηλαδή στο ότι μέχρι τώρα δεν έφτασε φωτιά εκεί.
• Ένα τέτοιο έργο ανήκει προφανώς στην ευθύνη της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας. Απόλυτη αδιαφορία και από εκεί. Μια διόλου κολακευτική εξήγηση είναι πως οι ψηφοφόροι της περιοχής είναι λιγοστοί, άρα…

• Ίσως εμπλεκόμενο είναι και το υπουργείο Υποδομών, συνεπώς και οι κυβερνήσεις, που πάνω από 40 χρόνια (!) αδιαφορούν.
• Στα χαρτιά η κατασκευή του δρόμου, όπως μας πληροφορούν, έχει συμπεριληφθεί εδώ και 50 χρόνια! στους προγραμματισμούς της Περιφέρειας. Οι υποσχέσεις που κατά καιρούς δίνονται, παραμένουν λόγια κενά περιεχομένου. Αυτό που ψιθυρίζεται από «αρμοδίους» είναι το «μεγάλου κόστους, άρα ασύμφορο». Ας παρακάμψουμε το εύλογο ερώτημα, πόσο αποτιμάται η ζωή εκατοντάδων, ίσως και χιλιάδων ανθρώπων και ας δούμε αν όντως είναι ασύμφορο.
1ο. Πόσο στοιχίζει άραγε η κατασκευή ενός δρόμου 6 χλμ, από τα οποία το δύσκολο κομμάτι δεν ξεπερνάει τα 2 χλμ;
2ο. Είναι η δεν είναι ζητούμενο η ανάπτυξη της Εύβοιας; Η βορειοανατολική πλευρά του νησιού και ειδικότερα το κομμάτι απ το Πήλι έως την παραλία Λημνιώνας και από εκεί έως την Κύμη , πάντα παράλληλα με την ακτογραμμή του Αιγαίου είναι χωρίς αμφισβήτηση ένα από τα ωραιότερα σημεία της χώρας, απέχει 2 – 2,5 ώρες από την Αθήνα και είναι παρθένο! Σκεφτείτε ένα συνεχόμενο μπαλκόνι, δεκάδων χιλιομέτρων, πάνω από τη θάλασσα. Σημειώστε ότι μετά τον Λημνιώνα είναι πολύ ευκολότερη η ολοκλήρωση του ανατολικού οδικού άξονα του νησιού, από το Πήλι μέχρι και την Κύμη, ο οποίος σήμερα αλλού είναι ασφαλτοστρωμένος και αλλού συνεχίζει με σχετικά βατούς χωματόδρομους. Προφανώς μια σοβαρή Πολιτεία θα ήθελε να το αναπτύξει. Άλλη ανάπτυξη για την περιοχή δεν υπάρχει, εκτός της ήπιας τουριστικής. Μικρές τουριστικές επιχειρήσεις, οικογενειακού χαρακτήρα οι περισσότερες, με δυνατότητα και προοπτική δωδεκάμηνης λειτουργίας, θα απογείωναν την τοπική οικονομία και θα προσήλκυαν επενδύσεις μικρού και μεσαίου μεγέθους. Ξενώνες, εστιατόρια και
μπαρ, μίνι μάρκετ, βενζινάδικα, φαρμακεία, μικρά εμπορικά καταστήματα, αγροτικές επιχειρήσεις, υπηρεσίες και πολλαπλές μορφές εναλλακτικού τουρισμού σηματοδοτούν τη δημιουργία εκατοντάδων νέων θέσεων εργασίας.
Που;

Εκεί που σήμερα τα εγκαταλειμμένα άλλοτε βοσκοτόπια έχουν μεταμορφωθεί σε συνεχόμενα πυκνά πευκοδάση. Γιατί; Επειδή δεν κατασκευάζεται ένας δρόμος 6χλμ! Είναι στα όρια του εξωφρενικού.
3ο. Ο δρόμος για τον οποίο γίνεται η αναφορά είναι η μοναδική διέξοδος των κατοίκων πολλών μικρών χωριών της περιοχής στη διάρκεια του χειμώνα. Αυτό επειδή η Δίρφυς κάθε χειμώνα κλείνει συνολικά 10 η και 15 ημέρες απ’ τα χιόνια, άρα ο δρόμος μέσω του οποίου κάτοικοι του δημοτικού διαμερίσματος Αγ. Σοφίας χρειασθεί να μετακινηθούν προς Χαλκίδα για νοσοκομείο η στα Ψαχνά για κέντρο υγείας αχρηστεύεται προσωρινά. Μόνη τους ελπίδα είναι ο υποτιθέμενος δρόμος προς Πήλι για Μαντούδι να μην είναι αδιάβατος.
4ο . Αξιοσημείωτο: Η ηλεκτροδότηση των οικισμών γίνεται, φυσικά, με εναέρια καλώδια από Μαντούδι προς Αγ. Σοφία. Ευνόητο είναι ότι η αποκατάσταση των βλαβών σε ημέρες χιονόπτωσης εξαρτάται από την κατάσταση του ίδιου μη δρόμου. Με όλα αυτά εύκολα καταλαβαίνει κάποιος πως είναι αδιανόητη η μη άμεση κατασκευή του δρόμου αυτού, ο οποίος εκτός των αναγκών που θα καλύψει, έχει τη δυνατότητα να γίνει ένας από τους πλέον θεαματικούς σ όλη τη χώρα. Τελειώνοντας θα σας περιγράψουμε ένα πολύ ενδεικτικό περιστατικό που έγινε
πριν 12 χρόνια: Μία ομάδα Ισπανών δημοσιογράφων του τουριστικού ρεπορτάζ περιοδεύει με μοτοσυκλέτες στην Εύβοια και πληροφορείται για τους δύο απίστευτης φυσικής ομορφιάς οικισμούς (Σαρακήνικο και Πηγάδια) που ενώνει ο εν λόγω «δρόμος». Σταματούν μαγεμένοι σ ένα εξοχικό σπίτι στα Πηγάδια και συζητούν με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος είναι Έλληνας συνάδελφος τους. «Είσαστε τρελοί – του λένε. Αν αυτό το μέρος το είχαμε εμείς, η οι Ιταλοί, θα ήταν το διασημότερο θέρετρο της Μεσογείου. Κι εσείς το έχετε χωρίς δρόμο».
Χρειάζεται να ειπωθεί κάτι άλλο;

Με εκτίμηση,

Οι υπογράφοντες (μόνιμοι κάτοικοι και ιδιόκτητες εξοχικών κατοικιών)