Ιστιαία, μια πόλη χωρίς ταυτότητα

Η αυτοκριτική πολλές φορές είναι σαν μια γυναίκα που γεννάει. Πονάει πολύ, φοβάται για το αποτέλεσμα, αλλά τις περισσότερες φορές κρατάει στα χέρια της ένα νέο άνθρωπο. Ένα παιδί. Το δικό της παιδί, που πάνω του στηρίζει όλες τις ελπίδες του αύριο. Σκληρή και επίπονη διαδικασία η γέννα, καθυστερεί και όμως το αποτέλεσμά της είναι θετικό.

Η αυτοκριτική προσομοιάζει με τη γέννα γιατί πονάει. Έτσι και στην περίπτωση του τόπου μας υπάρχουν πολλά που μας πονάνε, αλλά δεν θέλουμε ούτε να τα δούμε, πόσο μάλλον να τα συζητήσουμε και να τα παραδεχτούμε.

Είμαστε μια κοινωνία που της λείπει η συλλογικότητα και η συσπείρωση. Είμαστε πέντε περίπου χιλιάδες κόσμος, με πέντε περίπου χιλιάδες αρχηγούς, ικανούς για όλα. Κανείς από εμάς δε θεωρεί το διπλανό του καλύτερο ή ικανότερο από αυτόν, για να αναλάβει ένα έργο. Κι αν κάποιος από εμάς «πάει μπροστά» -όπως λέμε- οι υπόλοιποι θα ψάξουμε να βρούμε όχι το πλεονέκτημά του, αλλά το τρωτό του σημείο, για να τον μειώσουμε και να φανούμε εμείς τόσο πιο σπουδαίοι. Πιο ψηλοί, πιο μπροστά.

Αυτό όλο έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν καλά, αλλά κοινωνία που χωλαίνει. Μονάδες που ευημερούν και σύνολο που χάνει.

Αυτό φαίνεται περισσότερο όταν ξεκινά η σύγκριση. Όταν βλέπεις τι κάνουν οι άλλες κοινωνίες και τι κάνει αυτή που ζεις εσύ.

Ένα απλό παράδειγμα ήταν πρόσφατα οι αποκριάτικες γιορτές. Όταν όλα τα μικρά χωριά γύρω από την Ιστιαία, άλλο λίγο κι άλλο πολύ κάτι συλλογικό έκανε. Και εμείς τι; Απολύτως τίποτε. Γιατί; Γιατί είμαστε «μανούλες» στην κριτική, αλλά όταν πρόκειται να δραστηριοποιηθούμε και να κάνουμε κάτι, τότε θυμόμαστε όλες τις δουλειές που μας περιμένουν, όλες τις εκκρεμότητες που έχουμε και προπάντων αναρωτιόμαστε τι όφελος θα έχω; Να πάω εγώ πίσω από τον «τάδε» ή ο «δείνα» είναι καλύτερος από εμένα για να τα οργανώνει ή να τα σκέφτεται αυτά; Πολύ εύκολα επίσης μηδενίζουμε την όποια προσπάθεια γίνεται, αντί να συνηγορήσουμε και να τη στηρίξουμε, γιατί όλοι μαζί θα είμαστε ισχυρότεροι και ασφαλώς αποτελεσματικότεροι.

Βαρέθηκα πραγματικά να ακούω κριτική για τους Αυτοδιοικητικούς άνδρες και γυναίκες, που έχουν αναλάβει οποιονδήποτε πρωταγωνιστικό ρόλο. Γιατί απλά δεν σκεφτόμαστε όλοι μας, ότι εμείς είμαστε αυτοί που τους φέραμε στο προσκήνιο με την ψήφο μας. Τον εαυτό μας θα πρέπει να κριτικάρουμε αρχικά και μετά τους υπόλοιπους. Ποιός φταίει που στην Ιστιαία σήμερα υπάρχουν δύο Σύλλογοι Γυναικών «παλιάς κοπής», που δεν ανανεώνονται;

Όταν από το 1994 και μετά δεν ξαναέγινε καμιά αποκριάτικη εκδήλωση στην Ιστιαία, γιατί μπλέχτηκαν οι κομματικές ταυτότητες του καθενός, από το 1989 που διασπάστηκαν. Όλοι εμείς, οι νεώτεροι, τι κάνουμε για αυτό;

Μήπως θα πρέπει να μας προβληματίσει πολύ το γεγονός ότι δύο πετυχημένοι Σύλλογοι που υπάρχουν κινούνται από κατοίκους της Ιστιαίας ναι μεν, αλλά που προέρχονται από άλλες κοινωνίες, όπως για παράδειγμα η Φαίη Δούκα από τη Χίο, συσπείρωσε με όμορφο τρόπο μικρούς και μεγάλους στον Μουσικοχορευτικό Σύλλογο «Αθανάσιο Κορφιάτη» ή η Στέλλα Μαραγγέλη από τον Πειραιά με το «Φωτόδεντρο»;