H Μαριαλένα Τσελίκα παίζει μπάλα στο palmosev.gr

Αν και μικρή σε ηλικία, η διαδρομή της στο χώρο του γυναικείου ποδοσφαίρου είναι αρκετά σημαντική. Ο λόγος για τη Μαριαλένα Τσελίκα η οποία ξεκίνησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 13 ετών, στην νεοσύστατη τότε γυναικεία ομάδα της Βόρειας Εύβοιας «Αρτέμιδες» και σήμερα στα 17 της είναι πλέον μέλος της ποδοσφαιρικής οικογένειας του Ολυμπιακού Βόλου. Επίσης πέρασε και από τις Ελπίδες Καρδίτσας στην Α΄ Εθνική Γυναικών, αλλά και τις Αβαντίδες Χαλκίδας στη Β΄ Εθνική.

Από την πρώτη επαφή της με τη «στρογγυλή θεά» έδειξε το αστείρευτο ταλέντο της. Φυσικά το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει έτσι και η Μαριαλένα όπως φαίνεται κληρονόμησε τα ποδοσφαιρικά γονίδια του πατέρα της Δήμου Τσελίκα. Και φυσικά δεν είναι καθόλου παράξενο ότι στην άμυνα αγωνίζεται στην ίδια θέση που αγωνιζόταν ο πατέρα της.

Η Μαριαλένα Τσελίκα παραχώρησε συνέντευξη στο Palmosev.gr, στην οποία γιατί άλλο θα μπορούσε φυσικά να μιλήσει εκτός απ’ τη μεγάλη της αγάπη, το ποδόσφαιρο.

Πως επέλεξες να παίξεις ποδόσφαιρο κι όχι κάποιο άλλο άθλημα;

«Νομίζω πως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι με μια μπάλα στα πόδια αλλά ουσιαστικά ξεκίνησα να παίζω στο δημοτικό με τα αγόρια!

Ο άνθρωπος που με παρακίνησε σε όλο αυτό ήταν ο πατέρας μου, που με έπαιρνε από μικρή στα γήπεδα μαζί του. Έτσι άρχισε ξεκινάει όλο μου το ενδιαφέρον γι αυτό το άθλημα και κατέληξε σε μεγάλη αγάπη. Μετά από λίγα χρόνια συστάθηκε η γυναικεία ομάδα της περιοχής μου οι Αρτέμιδες».

Πότε ήταν η πρώτη σου επαφή με την «στρογγυλή θεά»;

«Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο σε γυναικείο σύλλογο σε ηλικία 13 ετών την περίοδο 2013-14 με την πρώτη μου συμμετοχή να είναι με τη φανέλα των Αρτέμιδων στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής. Τον Ιανουάριο του 2015 μετά την κλίση μου στις προεπιλογές της εθνικής ομάδας πήρα μεταγραφή στις Ελπίδες Καρδίτσας στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής. Η επόμενη ποδοσφαιρική περίοδο του 2015-16 με βρήκε στις Αβάντιδες Χαλκίδας με την οποία πετύχαμε την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία. Πέρυσι αγωνίστηκα στην ομάδα τους ΑΣ ΒΟΛΟΣ 2004 όπου πετύχαμε την άνοδο στην Α΄ Εθνική. Φέτος συνεχίζω να αγωνίζομαι στον ΑΣ ΒΟΛΟΣ 2004 για δεύτερη χρονιά».

Αν και μικρή σε ηλικία έχεις κάνει μια σχετικά μεγάλη διαδρομή στο ποδόσφαιρο. Αρτέμιδες – Αβαντίδες – Ελπίδες Καρδίτσας – Ολυμπιακός Βόλου. Με ποιόν απ’ όλους αυτούς τους συλλόγους νιώθεις πως έχεις δεθεί περισσότερο;

«Δεν μπορώ να πω ότι η μέχρι τώρα πορεία μου είναι μεγάλη γιατί πιστεύω πως έχω Πόλυ δρόμο να διανύσω μέχρι να το πω αυτό. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τους δυο τελευταίους συλλόγους για διαφορετικούς λόγους.

Τις Αβάντιδες Χαλκίδας γιατί με μόνο δυο χρόνια στο ενεργητικό μου βίωσα την άνοδο και μπήκα από νωρίς στην κούρσα του πρωταθλητισμού κάτι το οποίο αν και ήταν πρωτόγνωρο ήταν όμορφο.

Την ομάδα των Αβάντιδων μόνο «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» μπορώ να τη χαρακτηρίσω. Σε αυτόν τον σύλλογο εκτός από τη μεγάλη χαρά της ανόδου βίωσα πολλές στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου και κέρδισα πολλά τόσο και παικτικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.

Στην τωρινή μου ομάδα τον ΑΣ ΒΟΛΟΣ 2004 κερδίσαμε την άνοδο που μας οδήγησε στην Α΄ Εθνική. Δυστυχώς φέτος οι σχολικές μου υποχρεώσεις δεν μου επιτρέπουν να είμαι σωματικά κοντά στην ομάδα μου παρόλα αυτά το μυαλό μου είναι εκεί και νιώθω και γω τις χαρές, τις λύπες και την αγωνία του κάθε αγώνα μας.

Όποτε μπορώ όμως και μου το επιτρέπουν οι μαθητικές μου υποχρεώσεις είμαι στη διάθεση τους. Το ΔΣ της ομάδας απαρτίζεται από τον κύριο Δημήτρη Κλότζα και τον Κύριο Τηλέμαχο Μαγάλιο και άλλα αξιόλογα άτομα που προσπαθούν για το καλύτερο τόσο για την ομάδα μας όσο και κατ’ επέκταση για το γυναικείο ποδόσφαιρο. Κέρδισα εμπειρίες παίζοντας δίπλα σε αξιόλογες παίκτριες-προσωπικότητες και έκανα δυνατές φιλίες που εύχομαι να είναι φιλίες ζωής. Φέτος η ομάδα μου εχει στόχο την παραμονή στην μεγάλη κατηγορία και θεωρώ πως με τη βοήθεια του νέου μας προπονητή Κυρίου Χρήστου Κολημήτρα θα πετύχει τους στόχους της».

Από τη μέχρι τώρα πορεία σου στο ποδόσφαιρο ποια θεωρείς πως ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή που έχεις ζήσει;

Δε θεωρώ πως έχω ζήσει κακίες στιγμές στην μέχρι τώρα πορεία μου εκτός από κάποιες μικρές λύπες λόγω ήττας ή μικροτραυματισμών. Όσον αφορά τις καλύτερες μου στιγμές είναι οι δυο άνοδοι με την ομάδα των Αβάντιδων Χαλκίδας και του ΑΣ Βόλος 2004».

Αλήθεια πως νιώθεις όταν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο να αγωνιστείς;

«Πιστεύω πως η απόδοση κάθε αθλητή στον αγωνιστικό οφείλεται κυρίως στην ψυχοσυναισθηματική του κατάσταση. Γι αυτό όταν μπαίνω στο γήπεδο δεν έχω αρνητικά συναισθήματα, νιώθω αυτοπεποίθηση και σκέπτομαι ότι είμαι μια από τις 11 που θα πρέπει να βοηθήσει την ομάδα να νικήσει».

Έχεις όνειρα για τη μπάλα; Σκέφτεσαι να προχωρήσεις να πας πιο ψηλά; Τι χρειάζεται για να το καταφέρει αυτό ένας αθλητής;

«Πάνω απ’ όλα θέλω να είμαι υγιείς για να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ όσο περισσότερο μπορώ. Αν πάλι μου δοθεί κάποια ευκαιρία και μου το επιτρέπουν οι καταστάσεις θα την εκμεταλλευτώ. Κάθε άνθρωπος-αθλητής έχει όνειρα για το μέλλον του και γι αυτό που αγαπάει να κάνει, νομίζω πως για να καταφέρεις κάτι πρώτα πρέπει θα θέσεις ένα στόχο και να προκαλέσεις τον ίδιο σου τον εαυτό να τον πετύχει. Με στόχο, σκληρή δουλειά και θέληση όλα μπορούν να εκπληρωθούν».

Ο κόσμος γενικά δείχνει ενδιαφέρον για το γυναικείο ποδόσφαιρο; ή τη μερίδα του λέοντος την παίρνει το αντρικό;

«Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το γυναικείο ποδόσφαιρο στη χώρα μας θεωρώ πως γίνονται βήματα προόδου και ελπίζω τα ΜΜΕ να συμβάλουν περισσότερο στην προβολή του. Πιστεύω πως το ανδρικό κατέχει ακόμη τα σκήπτρα διότι όπως σας προείπα το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν προβάλλεται συχνά.

Επίσης θεωρώ πως ζούμε σε μια εποχή που δεν πρέπει να έχουμε προκαταλήψεις και πρέπει να ξεπεράσουμε την καραμέλα του ότι το ποδόσφαιρο είναι καθαρά ανδρικό άθλημα».

Το γυναικείο ποδόσφαιρο έχει να ζηλέψει κάτι από το αντρικό;

«Γνώμη μου είναι πως το γυναικείο ποδόσφαιρο μόνο επί οικονομικού θέματος μπορεί να ζηλέψει το ανδρικό. Αν εξαιρέσουμε αυτό δεν έχει να ζηλέψει τίποτα!

Και στις δυο περιπτώσεις υπάρχουν ήττες, νίκες, λύπες, χαρές, πάθος, σκληρά μαρκαρίσματα, ενώ δε λείπουν και διαπληκτισμοί μέσα στον αγωνιστικό χώρο».

Ποιους θα ήθελες να ευχαριστήσεις για την πορεία σου έως τώρα;

«Θεωρώ πως το ευχαριστώ προς τους ανθρώπους που σε έχουν βοηθήσει, σε έχουν στηρίξει και έχουν πιστέψει σε σένα είναι κάτι το ελάχιστο.

Χρωστάω πολλά πάνω από όλα στους γονείς μου και την οικογένεια μου που είναι πλάι μου σε κάθε μου απόφαση και βήμα γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχα καταφέρει ούτε τα μισά από όσα έχω καταφέρει έως τώρα, στις συμπαίκτριες μου από όλες τις ομάδες που πέρασα έως τώρα, γιατί κέρδισα κάτι από την καθεμία ξεχωριστά. Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον προπονητή και μέντορα μου Θανάση Πύθουλα που χάρις την εμπειρία του και τις προπονητικές του ικανότητες με βοήθησε να γίνω καλύτερη».