Πού να σταθώ;

«Αισθάνομαι, ότι όλα γύρω μου γκρεμίζονται», άκουσα να λέει μια μητέρα δύο μικρών παιδιών, μετά τα πρόσφατα γεγονότα που συγκλόνισαν τη μικρή μας κοινωνία. Στο βλέμμα της αντίκρισα εκείνη την αγωνία που έχουν όλες οι μανάδες του κόσμου, όταν βλέπουν ότι το μέλλον των παιδιών τους δεν φαίνεται να είναι και τόσο ευοίωνο.

Δεν είναι η οικονομική κρίση μόνο, που υποθηκεύει και διαγράφει ένα σκληρό μέλλον για τις επόμενες γενιές, αλλά η πλήρης κατάρρευση θεσμών και αξιών. Είναι η στέρηση της ελπίδας. Αυτό το «κάπου έχουμε να ακουμπήσουμε», δεν υφίσταται πλέον.

Τι μπορεί να ελπίζει ο άνθρωπος του σήμερα; Οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες του τον πρόδωσαν και τον προδίδουν καθημερινά, αφού έχουν μετατραπεί σε εξυπηρετητές συμφερόντων μεγάλων τραπεζικών οίκων και πολυεθνικών εταιριών. Με αντισυνταγματικά μνημόνια προτιμούν τη συστηματική εξόντωση του λαού τους, προς τέρψη των δημίων του, που τον φόρτωσαν με επαχθή χρέη, τα οποία δεν έχει καμία υποχρέωση να πληρώσει, από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν χωρίς τη συγκατάθεσή του και δεν χρησιμοποιήθηκαν ουδέποτε προς όφελός του και ας προσπαθούν να μας πείσουν ότι «μαζί τα φάγαμε».

Ο άλλος πυλώνας της κοινωνίας η Εκκλησία βιώνει τη δική της σήψη, χωρίς να προσπαθεί να αποβάλει το σάπιο από τους κόλπους της. Συνεχίζει να αναλώνεται, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, στη συσσώρευση πλούτου με κάθε μέσο και κάθε τίμημα. Μένει αμέτοχη στη στυγνή οικονομική «δικτατορία» που βιώνει το ποίμνιό της και όταν γίνονται συζητήσεις, ώστε να συνεισφέρει στον κρατικό κορβανά μέσω της φορολόγησής της, απαντά ότι «αυτό θα μας κάνει να κόψουμε τις φιλανθρωπίες». Χωρίς να σκεφτεί, ότι το ζητούμενο δεν είναι να πετάς λίγα ψίχουλα να τρώνε και τα κακόμοιρα τα «σκυλάκια», αλλά να φροντίζεις ο κάθε άνθρωπος να μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια. Δυστυχώς όμως την αξιοπρέπεια ουδείς εξουσιαστής τη θέλει. Γιατί, άνθρωποι που ζουν με αξιοπρέπεια, είναι πολύ δύσκολο ως αδύνατο να γίνουν υποχείρια σε οποιαδήποτε μορφή κατάχρησης εξουσίας, κοσμικής ή θείας.

Όλα θυσία στο βωμό του κέρδους, υγεία, παιδεία, εργασιακά δικαιώματα. Έχεις χρήμα; Συνήθως είσαι αθώος, ακόμα και αν έχεις διαπράξει τα ποιο ειδεχθή και αποτρόπαια εγκλήματα. Κλέψε όσο περισσότερα μπορείς, για να σε πουν κύριο, γιατί αν είναι λίγα θα σε πουν κλέφτη. Ο πολιτικός που έχει φάει δις είναι απλά καταχραστής. Ο μικροεπαγγελματίας, που δεν χτύπησε απόδειξη ενός ευρώ, είναι κοινός κλέφτης, απατεώνας και λίαν επικίνδυνος δια τη δημόσια οικονομία.

Το όνειρο πολλών νέων, να μπουν σε κάποιο τάλεντ σόου, να γίνουν ηθοποιοί ή τραγουδιστές, πιστοί υπηρέτες μιας εμπορικής δραστηριότητας και όχι μιας τέχνης. Γιατί η τέχνη εξυψώνει τα ήθη, σε αντίθεση με το σημερινό σταρ σύστεμ, που τα προσφέρει θυσία στο κέρδος, προάγοντας την ανηθικότητα, αφού μας καθιστά όλους μπανιστηρτζήδες, αποχαυνωμένους μπροστά σε ένα χαζοκούτι, αποπροσανατολίζοντας μας από τα πραγματικά μας προβλήματα.

Η παιδεία έχει γίνει εκπαίδευση σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, όποιο επιλέξει ο κάθε μαθητής, χωρίς να παράγει καμία ουσιαστική γνώση. Με αποτέλεσμα η πλειονότητα αποφοίτων -ακόμα και των πανεπιστημίων- να είναι ουσιαστικά αμόρφωτη.

Ο συνδικαλισμός, άλλη πληγή. Αισχρά κομματικοποιημένος και εφαλτήριο πολιτικών επιδιώξεων των εργατοπατέρων. Λες και το να ζεις και να εργάζεσαι αξιοπρεπώς έχει χρώμα πράσινο, μπλε ή κόκκινο.

Σαπίλα, διαφθορά, παρακμή… Μια κοινωνία μέσα στο απόλυτο χάος. Υπάρχει ελπίδα; Ναι τα υγιή μέλη δεν χάθηκαν, υπάρχουν αρκεί να πιστέψουν πως έχουν τη δύναμη, γιατί την έχουν, για να αποτινάξουν το σάπιο.

Γιάννης Δραπανιώτης