Το δεύτερο χαστούκι στην βόρεια Εύβοια – Η πλημμύρα μετά τη φωτιά

Πάρη Ντελκή

Εκπαιδευτικός – Δημοσιογράφος

Μόλις 10 εβδομάδες πέρασαν από την τραγική πυρκαγιά του Αυγούστου χρόνος αρκετός για να σταματήσουν οι εξαγγελίες και να αρχίσει η δουλειά.

Δουλειά προστασίας των πολιτών που μπορεί να γλύτωσαν από τη φωτιά, αλλά μόλις χτες Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2021 απειλούνται από πλημμύρες. Και μόλις το φθινόπωρο ξεκίνησε, ενώ ο χειμώνας είναι ακόμη μπροστά μας.

Και οι αντιδράσεις των πολιτών, που ακόμη περιμένουν τις αποζημιώσεις από τις προηγούμενες πλημμύρες του Ιανού;

Σε ποια Πολιτεία να απευθυνθεί κανείς όταν κωφεύει;

Οι Δήμαρχοι Ιστιαίας –Αιδηψού Γ.Κοντζιάς  και Μαντουδίου Αγίας Άννας Γ.Τσαπουρνιώτης έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της  Αυτοδιοίκησης όπως δηλώνουν και οι ίδιοι.

Η Περιφέρεια δεν δέχεται ούτε να ενημερωθεί για τις λαϊκές απαιτήσεις. Αξίζει να σημειωθεί η απουσία του Περιφερειάρχη Φ.Σπανού από την χτεσινή ημερίδα του «Κανδήλιον Όραμα» για την επικαιροποίηση της μελέτης  Περδικάρη του ‘89. Για την διάνοιξη του παραλιακού δρόμου Λίμνης -Πολιτικών.

Κι είναι να αναρωτιέται κανείς: «Πόσες κούφιες δηλώσεις να περιμένουμε ακόμη για την ανασυγκρότηση της βόρειας Εύβοιας; Που δεκαετίες τώρα βρίσκεται απομονωμένη –αποκομμένη τόσο από τον υπόλοιπο νομό, όσο και από την υπόλοιπη Ελλάδα.

Με δρόμους παγίδες, με γέφυρες που πέφτουν, με δρομολόγια f/b εκτός της τουριστικής σεζόν με το σταγονόμετρο!

Σε αυτή την Πολιτεία που μας έχει εγκαταλείψει χρόνια τώρα αξίζει να είμαστε νομοταγείς πολίτες;

Γιατί να πληρώνουμε φόρους που δεν έχουν καμιά ανταποδοτικότητα στον τόπο μας;

Γιατί να συνεχίσουμε να είμαστε ενήμεροι όταν η Πολιτεία μας έχει γυρίσει την πλάτη χιλιάδες φορές με πλήρη αδιαφορία.

Όταν ανάλγητα παρακάμπτει κάθε λαϊκή εντολή, παρακάμπτοντας και υποβαθμίζοντας κάθε Αυτοδιοικητικό  και εμφανίζει ως από μηχανής Θεό έναν άνθρωπο μακριά από την Ευβοϊκή ανάγκη και πραγματικότητα. Που μπορεί να είναι καθόλα άξιος, αλλά δεν γνωρίζει ούτε τις ανάγκες του τόπου ούτε τα χνώτα των κατοίκων του.

Άλλωστε ποιος κάτοικος αυτού του ρημαγμένου τόπου πίστεψε για μια στιγμή ότι αυτοί που μας έκαψαν θα μπορέσουν να μας σώσουν αύριο;

Η μόνη μας ελπίδα είναι η αυτοοργάνωση και αλληλοβοήθεια. Να σκύψουμε πάνω από την γη, πάνω από το φυσικό μας περιβάλλον και να δουλέψουμε με αυτό, για την ανάσα του τόπου μας. Μόνοι μας χωρίς αυτόκλητους σωτήρες. Το δεύτερο χαστούκι μετά τη φωτιά ίσως μας ξυπνήσει.