Πως μια βασιλική ζαργάνα μας μετέτρεψε σε όχλο

Πάρη Ντελκή

Εκπαιδευτικός – Δημοσιογράφος

Ο άνθρωπος για την τροφή  του μπορεί να κάνει πολλά και το χθες μας, απλά το φανερώνει.

Οι δικαιολογίες αμέτρητες, με πρωταρχική αυτή της επιβίωσης.

Παλαιότερα ίσως και να υπήρχε μια κάποια δικαιολογία, όταν η αναζήτηση της τροφής ήταν δύσκολη και δαπανηρή.

Στην “πολιτισμένη” Δύση κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, όσο κι αν η οικονομική κρίση μας στέρησε αρκετά.

Όχι τόσα όμως,ώστε να απεκδυθούμε αυτή την ανθρωπιά και την κατανόηση του φυσικού περιβάλλοντος που ανήκουμε.

Κι ο λόγος για το ντροπιαστικό επεισόδιο που συνέβη λίγες μέρες πριν στην Εύβοια. Όταν κολυμβητές κυνήγησαν και θανάτωσαν μια βασιλική ζαργάνα την ώρα που έψαχνε καταφύγιο για να γεννήσει.

Αυτό που δεν είναι εύκολο κανείς να συλλάβει, είναι το μέγεθος της περιέργειας – επιθετικότητας που μπορεί να αναπτύξει ο άνθρωπος, ειδικά όταν μπορεί να επικρατήσουν συνθήκες όχλου.

Δεν ήταν ένας και δύο!

Ήταν πολλοί και διαφόρων ηλικιών, οι άνθρωποι που “εντυπωσιάστηκαν” τόσο από ένα πλάσμα της φύσης που έψαχνε καταφύγιο και κατέληξε να βρει τον θάνατο του.

Το αποτέλεσμα ήταν να φανεί η ανθρώπινη «γύμνια», αυτή που ο  Πάτρικ Ζίσκιντ περιγράφει στο βιβλίο του “Άρωμα” εκεί που μετατρέπεται το άτομο σε όχλο και κατασπαράζει το αντικείμενο του «πόθου» του. Η αφορμή διαφέρει αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο άνθρωπος φέρεται ενστικτώδικα σα ζώο. Δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχει ευαισθησία, δεν υπάρχει γνώση, δεν υπάρχει σεβασμός στη φύση.

Και τι κάνουμε τώρα;

Πως αντιμετωπίζεται μια τέτοια κατάσταση;

Η καταστολή τέτοιων πράξεων πόσα αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει; Αν αντιμετωπισθεί μέσα από την εκπαίδευση;

Μονόδρομος μοιάζει η αναδόμηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος.Ναι εμείς που ηθελημένα ή με την σιωπηρή και θανατηφόρα αποδοχή μας,καταστρέψαμε το φυσικό περιβάλλον και προκαλέσαμε την κλιματική αλλαγή, εμείς οι ίδιοι σήμερα οφείλουμε περιβαλλοντική ευαισθησία, γνωριμία και σεβασμό στη Γη. Αλλιώς η κάθε βασιλική ζαργάνα μας μετατρέπει σε ξελιγωμένους επαίτες.