Πέρασαν δυο χρόνια…

Η λησμονιά, που είναι ο μόνος αληθινά αφόρητος θάνατος
Ο γυρισμός για μια τελευταία αγκαλιά
Η υπόσχεση να γίνουμε όλοι καλύτεροι άνθρωποι[Μη ξεχάσεις άνθρωπε…]Σίγουρα πήρες, με πιο πολύ λαχτάρα, το παιδί σου αγκαλιά εκείνο το πρωί που σώπασαν τα πουλιά. Ούτε μάλωσες το σκυλάκι σου γιατί ανέβηκε στον καναπέ και θα σου γέμιζε τρίχες το καλό σου ριχτάρι. Είναι βέβαιο ότι δε θα φώναξες στη κόρη σου, στον γιο σου, εάν άργησε να έρθει για φαγητό το μεσημέρι.Η θλίψη σε άλλαξε.

Ο θρήνος των συνανθρώπων σου σε γέμισε τόση στενοχώρια, που δεν υπάρχει χώρος πια για άλλα συναισθήματα.
Τώρα δε θα φωνάξεις εάν ο έλεγχος στο σχολείο δε γράφει 19, ούτε εάν δε περάσει στη σχολή που εσύ αποφάσισες για το παιδί σου.

Τώρα θα άφηνες και καμιά κουβέντα να “πέσει κάτω”, δεν θα “αρπαζόσουν” με τους άλλους οδηγούς στο δρόμο για το παραμικρό.
Θα σκεφτόσουν τον διπλανό σου στη καθημερινότητά του και όχι μόνο το ατομικό σου συμφέρον. Υποσχέθηκες στον εαυτό σου, ότι θα έπαιρνες δώρο στη γυναίκα σου εκείνο το φόρεμα που σου ζητά καιρό. Ορκίστηκες πως δεν θα γκρινιάξεις ξανά για ασήμαντα πράγματα, σταγόνες στον ωκεανό για ότι βλέπεις και διαβάζεις.Την επόμενη μέρα που ο ουρανός της Αττικής σκεπάστηκε με ανθρώπινες απώλειες, εσύ έδωσες την υπόσχεση στον εαυτό σου.
Ότι θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
Θα γίνεις;
Θα γίνω;ΜΗ ΞΕΧΑΣΕΙΣ άνθρωπε ποτέ, ότι όλα αυτά που εσύ έχεις για καθημερινότητα και περιφρονείς, κάποιοι άλλοι θα γύριζαν από το φευγιό τους για να τα αγκαλιάσουν για στερνή φορά.
Άνθρωπε, μην ξεχάσεις ποτέ ότι υποσχέθηκες να γίνεις καλύτερος.