Μελίνα Χασάπη: Η γυναίκα που διώχνει τον πόνο

Άλλοι λένε ότι είναι χάρισμα, άλλοι πιστεύουν πως έχει να κάνει με την εξειδίκευση, την εμπειρία, ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο, με την αγάπη το νοιάξιμο, τη φροντίδα.

Εκεί που σπάνε τα όρια του επαγγέλματος κι ανοίγουν διάπλατα αυτά του λειτουργήματος, εκεί σε μια μικρή χαραμάδα εξομολογήσεων μεταξύ ασθενούς και φυσικοθεραπευτή εκεί ενέδωσε και παρά τις αρχικές αντιρρήσεις για μια συνέντευξη, μου ανοίχτηκε.

Ο λόγος για την φυσικοθεραπεύτρια Μελίνα Χασάπη. Μια σύγχρονη γυναίκα, σύζυγο, μάνα, εργαζόμενη κι επιτυχημένη στη δουλειά της, μιλά για όλα αυτά μαζί.

Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τη φυσικοθεραπεία;

«Από τότε που ήμουν 15 χρονών όταν είχα πάει σε ένα νοσοκομείο στη Νέα Κρήνη στη Θεσσαλονίκη, είχα δει τι γινόταν μέσα σε ένα φυσικοθεραπευτήριο τυχαία κι από τότε μου είχε μπει στο μυαλό,  ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό».

Πως αισθάνεσαι όταν κάποιος έρχεται σε σένα στα δύσκολα και φεύγει μετά από όρθιος χωρίς πόνους περπατώντας;

«Αυτό είναι μεγαλύτερη ικανοποίηση που νιώθω όταν βλέπω κάποιον να πάει καλά. Δεν υπάρχει καλύτερο για ένα φυσιοθεραπευτή, γενικά για έναν θεραπευτή. Η  χαρά είναι τόσο μεγάλη. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί -ιδίως  σε δύσκολα περιστατικά- όταν πρέπει να τα σηκώσεις να τα περπατήσεις, ιδίως αυτά που έχουν δύσκολη κατάσταση στο ιστορικό τους».

Η δουλειά αυτή έχει να κάνει οργανικά μόνο με το σώμα ή και με την ψυχολογία;

«Η ψυχολογία είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της θεραπείας. Πρώτα από όλα η ψυχολογία σε έναν ασθενή είναι το Α και το Ω για το πώς θα εξελιχθεί στην πορεία  η αποκατάστασή του. Αν δεν μπορεί να συνεργαστεί καλά λόγω ψυχολογίας, δεν μπορεί και να αποδώσει. Όσο καλύτερα συνεργάζεται ο ασθενής τόσο καλύτερο αποτέλεσμα έχει».

Άρα η χημεία μεταξύ φυσικοθεραπευτή και ασθενούς είναι σημαντική. Υπάρχουν περιστατικά που σε έχουν δυσκολέψει ως προς την ψυχολογική προσέγγιση περισσότερο;

«Σίγουρα υπάρχουν αλλά όχι πολλά. Με κάποιες θεραπείες προσεγγίζεις τον ασθενή βλέπεις που είναι το ευαίσθητο σημείο του το καταλαβαίνεις, ειδικά όταν ασχολείσαι τόσα χρόνια με αυτή την δουλειά».

Πόσοι ασθενείς άραγε έχουν περάσει από τα χέρια σου;

«Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να το υπολογίσω. Μπορεί να περάσουν και 30 άτομα την ημέρα χωρίς υπερβολή. Δεν μπορώ να το υπολογίσω είναι 32 χρόνια δουλειάς».

Πολλές φορές ορισμένοι άνθρωποι είναι  σαν να έχουν γεννηθεί για ένα πράγμα. Αυτό το κομμάτι της ζωής,  το επάγγελμά σου, πόσο έχει να κάνει με επιστημονική εξειδίκευση, συνεργασίες, συνέργειες;

«Σίγουρα αν δεν σου αρέσει αυτό το επάγγελμα αυτό δεν μπορείς να το κάνεις, όσο καλός σε γνώσεις και να είναι κάποιος. Εμείς δουλεύουμε βάση εντολής γιατρού. Εδώ στην περιοχή μας έχουμε εξαιρετικούς επιστήμονες με πολύ καλή συνεργασία.

Όταν όμως ο ασθενής θα έρθει σε μια επίσκεψη εδώ, δεν θα έρθει για μια μέρα και θα φύγει. Θα χρειαστεί τουλάχιστον να ‘ρθει 10 φορές συνεχόμενες το λιγότερο. Ας μην αναφερθώ σε ασθενείς με χρόνια προβλήματα».

Δηλαδή η συχνότητα επαφής δημιουργεί πλέον οικειότητα.

«Αναπτύσσεται τέτοια σχέση που τους θεωρείς πια ως οικογένεια δεν το βλέπεις ως ασθενή ως πελάτη. Δεν υπάρχει αυτό…

Υπάρχουν περιστατικά που έχουν γίνει φίλοι καρδιακοί λόγω του ότι είναι επαναλαμβανόμενες οι θεραπείες. Θα μιλήσεις με τον άλλο θα σου πει τον πόνο του, εκτός από το πρόβλημα που έχει».

Σα γυναίκα πόσο εύκολο, ή πόσο δύσκολο είναι για σένα να είσαι συνεπής και στις οικογενειακές σου υποχρεώσεις. Τι ισορροπίες έβρισκες ιδιαίτερα όταν τα παιδιά σου ήταν μικρά.

«Δεν είναι εύκολο έχοντας τρία παιδιά, σπίτι, οικογένεια, σύζυγο και να είσαι συνεπής σε μια τόσο απαιτητική δουλειά που ο άλλος σε χρειάζεται δίπλα του. Αλλά όταν μπει ένα πρόγραμμα, όταν κάτι σ’ αρέσει θα βρεις την άκρη. Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά θα δούλευα το πολύ μέχρι τις 2 η ώρα το μεσημέρι και τελείωνα. Από τη στιγμή που ‘φυγαν τα παιδιά, μπορεί να είμαι και όλη την μέρα εδώ, και να ασχολούμαι όλη τη μέρα με τη δουλειά. Είναι κάτι που με γεμίζει. Δεν μ’ αρέσει να είμαι σπίτι».

Θα ήθελα από σένα ένα μήνυμα για όλα τα νέα κορίτσια, για όλα τα νέα αγόρια που ψάχνουν να βρουν τον προσανατολισμό τους.

«Να έχουν εμπιστοσύνη σε αυτό που τους αρέσει κι όχι σε αυτό που πρέπει, αυτό που πιθανά να τους προτρέπουν οι άλλοι».

 Πάρη Ντελκή