Home > Hot ! > “Λαλεί Πουλί”

There are no slides in this slider.



There are no slides in this slider.


 

Χρήστος Μιχ. Αλεξανδρής

 

 

 

Μία των ημερών, συνομιλούσα με τον πατέρα μου επί παντός, ως συνήθως, επιστητού κι η συζήτηση το έφερε στα περί ελλαδικής κρίσης, οπότε με αφήνει ενεό, διατυπώνοντας με αγαθή μακαριότητα το εξής: “για να μπορέσουμε να μάθουμε τι συμβαίνει σήμερα, θα πρέπει πρώτα να μάθουμε τι επιθυμούσαν οι αγωνιστές του ’21, όσο αυτό που εκείνοι θέλανε για την Ελλάδα παραμένει ανερμήνευτο, τόσο δεν θα ξέρουμε που πάνε τα τέσσερα, γιατί το σημερινό κράτος είναι απόρροια της επιθυμία τους”!!!!

λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι μάνα το ζηλεύει

Για δύο λόγους έμεινα εμβρόντητος, πρώτον γιατί αυτό που είπε ήταν ριζικά αληθές και δεύτερον γιατί ο πατήρ ο εμός αποδείχτηκε, χωρίς να έχει καν ιδέα από ψυχανάλυση, λακανικότερος του Λακάν, ο οποίος έχει καταθέσει ότι το παιδί συνιστά το προϊόν της επιθυμίας των γονέων. Εφόσον λοιπόν το νέο ελληνικό κράτος, όπως όλοι συμφωνούν, αποτελεί ευθέως τον απόγονο των ανθρώπων που μια μέρα, έτσι στα καλά καθούμενα, σήκωσαν μπαϊράκι, τότε το όραμά τους, η φαντασία τους, είναι το θεμέλιο της δικής μας πραγματικότητας.

Αυτή η πατρική διατύπωση, με οδήγησε στο να δω κάποια πραματάκια που πριν μου διέφευγαν. Μου έδωσε την κλείδα ώστε να μπορέσω να αποκρυπτογραφήσω ένα κείμενο που πριν φαινόταν αλαμπουρνέζικο.

Τότε μόνο ήμουν σε θέση να αδράξω, να ξεχωρίσω, τα σημαίνοντα που τόσα χρόνια με περικύλωναν, χωρίς να τους δίνω σημασία. Σε όλη μας την ζωή, όλοι οι Έλληνες ανεξαιρέτως, έχουμε γαλουχηθεί, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, από δύο λέξεις. Το Ρουσφέτι και το Χαράτσι έχουν ποτίσει το σώμα μας μέχρι το μεδούλι. Επειδή μάλιστα είναι τούρκικες, κληρονομιά βαριά που μας άφησε η οθωμανική αυτοκρατορία, αυτό και είναι μια άμεση απόδειξη της πατρικής διατύπωσης: τω όντι, όλοι μας έχουμε μάθει ότι ο κοινωνικός δεσμός ρυθμίζεται στο έπακρο από αυτές τις δύο λέξεις, οι οποίες εξακολουθούν για κάποιον λόγο να επιμένουν, ενώ πάμπολλες άλλες τουρκικής καταγωγής εξαφανίστηκαν με την πάροδο των ετών δεν παρασιτούν πλέον στο λεξιλόγιό μας.

Και ποιος δεν ξέρει ότι για να γίνει αυτό που θέλει, πρέπει απαραίτητα να έχει τα κονέ. Όλοι γνωρίζουμε ότι για να πιάσει κάποιος δουλειά, ακόμα και σε ιδιωτική επιχείρηση, όπως σε ένα σούπερ μάρκετ, άκουσον-άκουσον, χρειάζεται να μεσολαβήσει κάποιος ισχυρός. Όμως το Ρουσφέτι διαπρέπει ακόμα και στην παρανομία, εκεί μάλιστα είναι το λαμπρότερο πεδίο δράσης του, το δόντι υπάρχει κυρίως για να παρακάμπτει την νομοθεσία, σε σημείο που στην Ελλάδα μας ο μόνος νόμος να είναι το Ρουσφέτι. Όπως έλεγε και ο αείμνηστος Παπαγιαννόπουλος στην ταινία Τζένη-Τζένη: “εμ τι τον θέλουμε τον υπουργό, για τα νόμιμα”;

Επίσης, όχι τυχαία, τα χρόνια της κρίσης προέκυψε με ορμητικότητα το Χαράτσι, όχι πως πριν δεν το ακούγαμε, όμως στην παρούσα με αυτήν την λέξη χαρακτηρίζεται κάθε μα κάθε φορολογία που πίπτει επί της κεφαλής μας. Είναι εξαιρετικά παράδοξο, γιατί νιώθουμε ότι η φορολογία αυτή μας επιβάλλεται από ξένο κράτος. Κάποιος πολύ εύκολα θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι όντως έτσι είναι, αφού τα μέτρα μάς έρχονται από το εξωτερικό. Αλλά θα γίνω πιο τολμηρός, λέγοντας ότι οι Έλληνες νιώθουμε το ίδιο μας το κράτος ως ξένο, ως μια ξένη χώρα, σαν η νομοθεσία του να είναι ξένη σε εμάς, σαν να μας επιβάλλεται από δυνάμεις κατοχής. Σε αυτό μου το επιχείρημα θα βρω σύμμαχο τον πολύ γνωστό μας στίχο “όπου και να πάω η Ελλάδα
με πληγώνει” ή τον άλλον που καταλήγει “…και να μην σε υπομένω”. Υπομένουμε μόνον το κατακτητή.

Αμφότερα αυτά σημαίνοντα, που αδρανειακά έφτασαν στις μέρες μας, καταδεικνύουν την πλήρη απαξίωση του Έλληνα για τον νόμο. Ο νόμος δεν είναι αξιόπιστος και ως εκ τούτου, όπως λέει ο ψυχαναλυτής Ρεζινάλδος Μπλανσέ, θα ήταν κάποιος πολύ κουτός για να εμπιστευτεί την νομιμότητα. Το ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα ότι καθημερινά πράττουμε και ζούμε με γνώμονα το γνωμικό “εγώ ξέρω” και άρα “δεν θα μου πεις εσύ τι να κάνω”, δεν θα μου πεις για παράδειγμα που και πώς θα χτίσω το σπίτι μου, αν θα αφήσω πεζοδρόμιο, που είναι τα όρια του οικοπέδου μου, αν η εξάτμισή μου κάνει θόρυβο, πότε θα λείψω από την δουλειά, ο κατάλογος είναι χωρίς τέλος.

Μένει όμως να αιωρείται το ερώτημα του τι στα κομμάτια θέλανε εκείνοι οι αθρώποι. Ξελαρυγγιάζεται ο Μακρυγιάννης για συφέροντα. Φυλακίζεται ποιος; Ο Κολοκοτρώνης! Λίγο να κοιτάξουμε στην ιστορία, κανένας αγωνιστής δεν μπόρεσε να δεχτεί τους πολιτικούς και τους νόμους που έφερναν στο νέο κράτος. Δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας. Ο καθένας έκαμε ότι του καπνίσει, ότι θεωρούσε σωστό. Μοιάζει πράγματι η επανάσταση να μην έχει ολοκληρωθεί, μοιάζει να έμεινε στην μέση, αφού συμπεριφερόμαστε και κυρίως μιλάμε σαν να είμαστε ακόμη υπόδουλοι. Ίσως είμαστε υπόδουλοι από νοοτροπία, ίσως η νοοτροπία μας να είναι εκείνη του Ραγιά, όπως πολύ εύστοχα μας βάπτισαν οι τούρκοι και πολύ γλαφυρά περιγράφει ο Σουρής,απλά αλλάξαμε αφεντικό και κοιτάμε πώς να τα βγάλουμε πέρα μαζί του, με παγαποντιές, σαν τον εθνικό μας ήρωα τον Καραγκιόζη.

Από την άλλη, ήταν πραγματικά μια ατυχής συγκυρία εκείνη η επανάσταση, μέσα στον σωρό των επαναστάσεων που ξέσπασαν απανωτά στον πλανήτη, λειαίνοντας το έδαφος του επερχόμενου καπιταλισμού, που ήθελε την ανεξαρτησία και την δημοκρατία για να ευδοκιμήσει ο καρπός της άνευ όρων απόλαυσης που τρέχει στις φλέβες του. Έτσι, αντί για μια εκ βάθρων αναδιάρθρωση, ας πούμε κράτησε εκείνα τα σημαίνοντα που τον εξυπηρετούσαν. Ούτε βασιλιάς δεν μπόρεσε να στεριώσει εδώ, μάλιστα υπήρξε προσπάθεια, όλως περιέργως, να εδραιωθεί στην Ελλάδα το πολίτευμα εκείνο, η βασιλεία, που μέσα σε έναν αιώνα θα έπαυε να ισχύει σε όλον τον πλανήτη, γιατί ο βασιλιάς δεν μπορεί πλέον να είναι ο εγγυητής του νόμου, είναι ανδρείκελο, σκιάχτρο, και μόνο ως τέτοιο ταιριάζει στον καπιταλισμό! Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίο που εν μέσω της ελληνικής κρίσης, μιας κρίσης του καπιταλισμού δηλαδή, ήρθαν στην επιφάνεια δάνεια που είχαν οι Έλληνες λάβει ως νεοσύστατο κράτος για διάφορους σκοπούς!

Το σίγουρο όμως είναι ότι είμαστε υπόδουλοι των λέξεων κι ακόμα αυτή η πολυπόθητη ελευθερία που εκείνοι διατυμπάνιζαν να μην έχει έρθει ακόμα. Ίσως γιατί το σύνθημά τους ακόμα φαντάζει σε εμάς αποτρόπαιο και φοβερό. Έλεγαν τότε: “Ελευθερία ή Θάνατος”. Ναι, αλλά εκείνοι ήταν ταγμένοι, ορκισμένοι, να
πεθάνουν, ήταν ελεύθεροι να πάνε ψοφήσουν ή ο ψόφος ήταν η μόνη ελευθερία που μπορούσαν να έχουν, όποια επιλογή και να έκαναν θα οδηγούσε μαθηματικά στο ίδιο αποτέλεσμα. Ενώ εμείς; Εμείς που θέλουμε να ζήσουμε; Λέμε ότι δεν επιλέξαμε τον Θάνατο, μα την Ελευθερία στην κυριολεξία, είμαστε υπόδουλοι της Ελευθερίας, της λέξης Ελευθερία, την ενσαρκώνουμε όντας ελεύθεροι από κάθε αφεντικό από κάθε νόμο, τον οποίο αψηφούμε, τον αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι, η επιταγή “Ελευθερία” είναι ο κοινός παρονομαστής και του Ρουσφετιού και του Χαρατσιού, αυτής της ολέθριας, της θανατηφόρας απόλαυσης.

Αυτό επιθυμούσαν οι αγωνιστές για εμάς. Το σύνθημά τους είναι το τίμημα που πληρώνουμε για να θεωρούμαστε ατίθασοι, ανυπότακτοι, με άλλα λόγια ήρωες. Οι ήρωες λέει πολεμούν σαν Έλληνες, ναι, αλλά κύριε Τσώρτσιλ βάλλουμε κατά παντός.

Θέλουμε δεν θέλουμε, χωνέψτε το, επαναλαμβάνουμε την ιστορία μας. Είμαστε έκτοτε “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι”. Και το σημαίνον “Έξοδος” που φιγουράρει ως λύση στο πρόβλημα της πολιορκίας μας, πολύ θα πρέπει να μας προβληματίσει, ιδίως από την στιγμή που ξέρουμε τις συνέπειές του, μάλιστα το ότι τις
ξέρουμε με φοβίζει ακόμα περισσότερο. Έξοδος από τα μνημόνια, Έξοδος από την Ευρώπα, Έξοδος από την ίδια μας την χώρα! Θα κλείσω με τον πιο ελπιδοφόρο στίχο, διότι σκιαγραφεί μια λύση: “άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει· λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει”._

Τα άρθρα που δημοσιεύονται εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του palmosev.gr

Για τις ειδήσεις της Εύβοιας κι όχι μόνο εμπιστευτείτε το palmosev.gr



Αφηστε ενα σχολιο

Η παρούσα φόρμα συλλέγει το όνομα σας και την ηλεκτρονική σας διεύθυνση, ώστε να μπορέσουμε να απαντήσουμε στο σχόλιο σας. Για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε το Privacy Policy της ιστοσελίδας μας.

error: