Αργά το μεσημέρι γύρω στις 4.30 με 5 η διαδρομή ήταν από το σπίτι μου μέχρι το περίπτερο του κυρ Αποστόλη για παγωτό ξυλάκι. Ήταν τότε που όλη η πιτσιρικάδα της γειτονιάς συναντιόμασταν κάτω από τις γλυτσίνιες έξω από την αυλή στο σπίτι του Αξελού στον Κάτω Πλάτανο της Ιστιαίας.
Μια απρογραμμάτιστη αλλά σταθερή συνάντηση κι ένας άτυπος διαγωνισμός. Ποιος μάζεψε περισσότερα ξυλάκια παγωτού…
Ήταν τότε που η χαρά μας φούσκωνε το στήθος, γιατί πήραμε περισσότερα παγωτά, γιατί μαζέψαμε περισσότερα καπάκια από αναψυκτικά ΕΨΑ.
Τότε που όλοι μαζί γεμίζαμε τη γειτονιά με τις φωνές μας και μόνο μια δυο γειτόνισσες που δεν είχαν παιδιά μας φώναζαν να σταματήσουμε.
Ήταν τότε που το “τζαμί” το “σου”, ο “πόλεμος”, το “κρυφτό” και το ‘κυνηγητό”, δεν είχαν ακόμη αντικατασταθεί ούτε από παιδότοπους, ούτε από ηλεκτρονικά, ούτε από διαδικτυακά παιχνίδια.
Εκείνη την εποχή θυμάμαι πάντα όταν περνώ από την γειτονιά μου ακόμη και σήμερα και βλέπω τις πανέμορφες γλυτσίνιες να μου νεύουν.
Από ένα σπίτι που σε άλλες εποχές δεν είχε την σημερινή γαλήνη, γιατί κάποτε επί Κατοχής, φιλοξένησε την Καραμπιναρία, ένα Δημαρχείο και πολύ αργότερα πολλά παιδιά έξω από την αυλή του.
Πάρη Ντελκή
Τα άρθρα που δημοσιεύονται εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του palmosev.gr
Για τις ειδήσεις της Εύβοιας κι όχι μόνο εμπιστευτείτε το palmosev.gr
