Κάποτε του Λαζάρου

Παρασκευή απόγευμα ήταν θυμάμαι, όταν η μάνα μου, μου ετοίμαζε το καλάθι για την άλλη μέρα. Το βάφαμε με ασημένια μπογιά και σκεφτόμαστε μαζί για τα λουλούδια που θα το στολίζαμε.

Αύριο ήταν μεγάλη μέρα. Του Λαζάρου ξημέρωνε κι εγώ θα τραγουδούσα το Λάζαρο και με το καλαθάκι μου θα μάζευα τ’ αυγά. Αυτά, που θα βάφαμε την Μ. Πέμπτη.

Ο πυρετός της προετοιμασίας μεγάλος.

Η αγωνία στο κατακόρυφο και το στοίχημα – στοίχημα. Ποια θα καταφέρει να μαζέψει τα περισσότερα αυγά. Η ξαδέλφη μου ικανότατη αντίπαλος, φοβόμουν πως ήξερε περισσότερα σπίτια από μένα. Είχε και λίγο περισσότερο θάρρος.

Πως να ξημερώσει η μέρα και να φύγω σκεφτόμουν.

Κι όταν ήρθε εκείνο το πρωί, έτοιμη. Καθαρή και στολισμένη σαν το καλαθάκι μου, μάζεψα ότι κουράγιο είχα και έφυγα. Από τον Κάτω πλάτανο πήγα στην αρχή σ’ όλα τα γνωστά και συγγενικά σπίτια έτσι για να πάρω λίγο πάνω μου και ω του θαύματος, το καλάθι μου γέμιζε.

Ο πυρετός της νίκης με κινούσε να συνεχίσω.

Η χάρη μου πια είχε φτάσει στον Πάνω πλάτανο, όπου καμαρωτή –καμαρωτή και με το καλαθάκι μου γεμάτο αυγά, χτύπησα την πόρτα της κυρά –Βαγιούλας. Με χαρά η γυναίκα με καλοδέχτηκε και εγώ τρέχοντας ν’ ανέβω την φρεσκοσφουγγαρισμένη σκάλα, έφερα την …καταστροφή. Αλλού το καλαθάκι, αλλού εγώ, αλλού τα …αυγά. Μόλις συνειδητοποίησα την ολική καταστροφή δεν αρκέστηκα σε λίγα δάκρυα. Ο θρήνος για τα σπασμένα αυγά τρύπησε τα αυτιά της δύστυχής γυναίκας που είδε την σκάλα της να μοιάζει με …ομελέτα. Αμέσως έτρεξε να με παρηγορήσει. Αλλά φευ!

Που να βρει όλα τα αυγά που είχα μαζέψει; Έβαλε βιαστικά όσα περισσότερα μπορούσε στο καλάθι μου, αλλά μάταια. Τα δακρυσμένα μου μάτια με εμπόδιζαν να δω, τι υπήρχε πια μέσα στο καλάθι.

Πως να γυρίσω στο σπίτι, σκεφτόμουν μετά από αυτό; Με σπασμένες τις φτερούγες μου επέστρεψα με ντροπή πίσω, αλλά το ζεστό γέλιο της μάνας μου με συνέφερε γρήγορα. Ποτέ όμως δεν ξέχασα το χτες και τον Λάζαρο. Ακόμη μυρίζω τα σπασμένα αυγά πίσω μου.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Άνθρωποι και Ιστορίες- Η βόρεια Εύβοια της καρδιάς μας” της Π. Ντελκή