Με Παρρησία Φ. 193

Κατάντια.

Μόνο αυτή τη λέξη βρίσκω για να καταγράψω αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, από άκρη σ’ άκρη. Δυστυχώς από τη Δευτέρα άρχισαν να ξεκουβαλούν τα πράγματα της πρώην πια εφορίας της Ιστιαίας. Φάκελοι, γραφεία, υπολογιστές, προσεκτικά μαζεμένοι και συσκευασμένοι. Ιστορίες επιχειρήσεων καταγεγραμμένες με αριθμούς, με λεπτομέρειες. Ποιος μεταβίβασε το χωράφι του, ποιος άνοιξε το κατάστημά του, ποιος συνταξιοδοτήθηκε, ποιος πλήρωσε, ποιος χρωστάει. Ένα κτίριο που νεκρωμένο από την κινητικότητα τουλάχιστον της τελευταίας τριακονταετίας, σημάδεψε τη ζωή και την κινητικότητα ολόκληρης της Βόρειας Εύβοιας. Η εφορία Ιστιαίας, που παλιά στεγάζονταν στην απέναντι πλευρά της πλατείας. Πάνω από το μαγαζί του Στέφανου του Παπαδημητρίου. Όταν ακόμη τα ΚΤΕΛ, ήταν στην πλατεία, τα αυτοκίνητα ελάχιστα, ο πληθυσμός μικρότερος και οι απαιτήσεις της ζωής μας διαφορετικές. Σήμερα η Ιστιαία και γενικότερα η επαρχία μας χάνει τη δυναμική της από την άποψη των υπηρεσιών και αυτό γίνεται για δύο λόγους.

Αρχικά γιατί βιώνουμε το τέλος μιας εποχής και την αυγή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης- άσχετα αν είμαστε παντελώς ανέτοιμοι για κάτι τέτοιο- και δευτερευόντως διότι δεν κινητοποιηθήκαμε ως πολίτες δεν αντιδράσαμε συλλογικά, δεν διεκδικήσαμε να διατηρήσουμε τουλάχιστον τα κεκτημένα των γονιών μας.

Εδώ κοντεύουν να μας φάνε τα αδέσποτα και δεν αντιδρούμε…

Ο νέος κύκλος τυφλής βίας, με μολότοφ σε σπίτια δημοσιογράφων, πολιτικών, γραφεία κομμάτων, ριπές από καλάσνικοφ ακόμη και εναντίον του γραφείου του πρωθυπουργού, όπως και η έκρηξη στον πρώτο όροφο του εμπορικού κέντρου The Mall στο Μαρούσι που σημειώθηκε το πρωί της Κυριακής 20 Ιανουαρίου πρέπει να παταχθεί εν τη γενέσει της και πριν κλιμακωθεί. Πρέπει πάραυτα, να αποκαλυφθούν και να συλληφθούν οι δράστες και να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Αν δεν γίνει έτσι, με δεδομένα τα χάλια, την ανικανότητα και τη Βαβέλ της πολιτικής μας σκηνής, αν ξεφύγει ο έλεγχος από τα χέρια της επίσημης Πολιτείας, τότε προοιωνίζεται ένας νέος εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος θα είναι χειρότερος από εκείνον -τον ολέθριο- της δεκαετίας του 1940.

Και θα είναι χειρότερος, γιατί εκείνος (των παππούδων ή πατεράδων μας) προκλήθηκε από τα πολιτικά μίση και πάθη της εποχής, αλλά όσοι μπλέχτηκαν – οργανώσεις ή μεμονωμένα άτομα- είχαν ονοματεπώνυμο και οριακά συνεργάστηκαν κιόλας (π.χ. Γοργοπόταμος), για να διώξουν τον ξένο κατακτητή.

Τώρα, αν φτάσουμε πάλι στο επονείδιστο και επώδυνο κατώφλι ενός νέου εμφυλίου, αυτός θα γίνει -όπως όλα δείχνουν- με τις …κουκούλες.

Δεν νομίζω, ότι αυτή η ειδοποιός διαφορά χρειάζεται κάποιου είδους ανάλυση. Εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας, ότι μια τυφλή ενδεχόμενη σύρραξη μεταξύ κουκουλοφόρων, όχι μόνο θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, αλλά θα πνίξει πολλούς Έλληνες μέσα σε λουτρό αίματος.

Κι αν οι ανεγκέφαλοι πολιτικοί μας, από ηλιθιότητα ή κομματικές σκοπιμότητες, ρίχνουν λάδι σ’ αυτήν την ολέθρια φωτιά, με τις εμπρηστικές τους δηλώσεις και αλληλοκατηγορίες περί προδοτών, μειοδοσίας, Κυβερνήσεων Τσολάκογλου και τόσα άλλα, εμείς οι πολίτες πρέπει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Διατηρώντας ο καθένας την προσωπική του άποψη και πολιτική θέση, να κατανοήσουμε …υποχρεωτικά, ότι μεταξύ μας δεν έχουμε τίποτε να μοιράσουμε και όλοι οι Έλληνες προσδοκούμε -έστω και από διαφορετικούς δρόμους ο καθένας- ένα πράγμα: τη σωτηρία της Πατρίδας, το τέλος της κρίσης, της ύφεσης και της φτώχειας.

Ψυχραιμία λοιπόν, νηφαλιότητα και μετριοπάθεια… Αν πάμε -αντίθετα- να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου, τότε θα παίξουμε μόνο το παιχνίδι των εχθρών της Ελλάδας και θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Είναι χαρακτηριστικά για τη βία, όσα τονίζονται σε κύριο άρθρο του «Βήματος»:

«Ένας ακήρυχτος πόλεμος σοβεί στη χώρα. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις των τελευταίων ημερών, ούτε απλές είναι, ούτε εύκολα αντιμετωπίσιμες.

Πολύ περισσότερο όταν στο Κοινοβούλιο εκτοξεύονται πρωτοφανείς κατηγορίες και ανταλλάσσονται με περισσή ευκολία ύβρεις που δεν έχουν προηγούμενο στην πολιτική ιστορία του τόπου.

Οι περιστάσεις παραμένουν κρίσιμες και η χώρα είναι εύκολο να διολισθήσει σε καθεστώς εσωτερικού πολέμου.

Τι νόημα έχει η καταδίκη των εμπρησμών και των πολυβολισμών όταν η επίσημη πολιτική αλληλοϋβρίζεται στο Κοινοβούλιο και η αντιπολίτευση ομιλεί για προδότες που έχουν παραδώσει την εθνική κυριαρχία;

Φέρουν ευθύνη μεγίστη όσοι σηκώνουν τους τόνους χωρίς μέτρο και επενδύουν στην πολιτική ένταση.

Δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τροφοδοτούν τις εκδηλώσεις βίας, από τις οποίες, ας γνωρίζουν,  δεν αυτοεξαιρούνται.

Οι στιγμές επιβάλλουν μετριοπαθή στάση και συνεννόηση».

H αποχαύνωση και η νωθρότητα πολλών, έχει προέλθει από τη μεγάλη δόση τηλεόρασης των τελευταίων καιρών. Η προβολή και η ανάδειξη της βίας η έλλειψη ατιμωρησίας (βλέπε πρόσφατα «υπόθεση ζαρντινιέρα» –στικάκια- λίστα Λαγκάρντ κλπ.) είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά της ανομικής κοινωνίας που ζούμε. Ό,τι και να βλέπουμε ό,τι και να ακούμε δεν μας κάνει πια, καμία εντύπωση. Έχουμε απονευρωθεί, λόγω της βαθμιαίας μας εκπαίδευσης στα χειρότερα. Αισθανόμαστε ευτυχισμένοι, που «δεν πτωχεύσαμε με τη βούλα», αλλά αποδεχτήκαμε μόνο τα μνημόνιο. Ευτυχώς που δεν μας πέταξαν έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και σιγά τη σημασία που θα δώσουμε στην αύξηση του Φ.Π.Α. του πετρελαίου θέρμανσης, όλων των έμμεσων και άμεσων φόρων γενικότερα. Γιατί να στενοχωριόμαστε; Αφού είμαστε πολίτες της Ε.Ε. Αφού θα επιστέψουν από το εξωτερικό όλες οι καταθέσεις, αφού θα μεγαλώσει η ρευστότητα της αγοράς με ευχολόγια, αφού θα ξαναεπιστρέψουμε στην παλιά μας ζωή, μόνο …στα όνειρά μας.

Γιατί να στενοχωριόμαστε, αφού χτυπάμε σε «ευήκοα ώτα» την πόρτα; Πόσες φορές έχουμε παραπονεθεί και εισακούστηκε το δίκαιο αίτημά μας; Γιατί σήμερα ο Έλληνας πολίτης αισθάνεται περισσότερο προδομένος από κάθε άλλη φορά;

Θα μου πείτε η οικονομική κρίση. Θα συμφωνήσω εν μέρει. Αν ο καθένας μας αντί να αγοράσει για παράδειγμα τα δυο και τρία μπλουζάκια των πέντε ευρώ από την λαϊκή, έπαιρνε ένα και καλό από ένα κατάστημα της περιοχής του, δεν θα αντικρίζαμε όλοι μας καθημερινά αυτή τη θλιβερή εικόνα, των απανωτών λουκέτων.

Όταν τον Αύγουστο του 2011 έγινε η πρώτη διαδημοτική σύσκεψη στην Ιστιαία με κλειστές τις πόρτες, είχαμε καταγράψει το γεγονός και δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε πως και στη δεύτερη διαδημοτική σύσκεψη που έγινε στην Ιστιαία δεν λάβαμε ούτε καν πρόσκληση. Μπορεί να σκεφτεί κανείς δύο πράγματα τουλάχιστον. Ή ο Δήμος Ιστιαίας – Αιδηψού είναι απολύτως ανοργάνωτος και τα κάνει πολύ απλά «όλα στο πόδι» ή δεν ήθελε την παρουσία της μοναδικής  τοπικής εφημερίδας εκεί. Πιθανό να ενοχλούνται από την κριτική μας και προκειμένου να μην την υποστούν, μας αποκλείουν από την ενημέρωση που εκ του νόμου είναι υποχρεωμένοι  να παρέχουν. Γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο αποκλείουν την ενημέρωση του κάθε αναγνώστη μας. Αξίζει να σημειωθεί ότι αντίστοιχα και στις δυο διαδημοτικές συνεδριάσεις που έγιναν στο Δήμο Μαντουδίου – Λίμνης – Αγίας Άννας, παραστήκαμε, ενημερωθήκαμε και ενημερώσαμε με τη σειρά μας.

Με την ευκαιρία της γιορτής του Αγίου Αθανασίου, πλήθος πιστών συνέρρευσαν στην εκκλησία και με μεγάλη προσοχή άκουσαν το λόγο του Πρωτοσύγγελου Αρχιμανδρίτη Νικόδημου Ευσταθίου.  Σ’ αυτόν όπως τόνισε με μεγάλη γλυκύτητα «ο Χριστός ο ίδιος παρουσιάζει τον εαυτό του ως ποιμένα και λέει οτι «Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός». Ο ποιμήν ο καλός την ψυχίν αυτού τίθησι υπέρ των προβάτων. Ο καλός ο ποιμένας δηλαδή θυσιάζεται για τα πρόβατά του. Είναι αυτός ο οποίος προσφέρεται και μάλιστα προσφέρεται ανιδιοτελώς. Όμως, μαζί με τον καλό ποιμένα παρουσιάζεται και ένα άλλο είδος ποιμένα, ο μισθωτός. Ποιος είναι αυτός; Θα λέγαμε ότι μπορεί να είναι ένας θρησκευτικός λειτουργός ο οποίος διεκπεραιώνει κάποιες θρησκευτικές υποθέσεις.  Με σύγχρονους όρους θα λέγαμε ότι ο μισθωτός ποιμένας είναι ο μισθοφόρος. Η διαφορά μεταξύ του καλού ποιμένος και του μισθωτού, δεν είναι ηθική η διαφορά τους. Υπάρχει μια άλλη διαφοροποίηση. Ο καλός ποιμένας γνωρίζει τα πρόβατά του, τα αναγνωρίζει ως παιδιά του. Αλλά και το ποίμνιο αναγνωρίζει τον ποιμένα ως πατέρα του. Ο μισθωτός ποιμένας, θα μπορούσε να είναι κατ’ αναλογίαν ένας δάσκαλος ο οποίος εξυπηρετεί το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά δεν έχει ιδέα από παιδεία. Μισθωτός θα μπορούσε να είναι ένας γιατρός ο οποίος έχει εκπαιδευτεί να γιατρεύει ασθένειες αλλά όχι ασθενείς. Μισθωτός μπορεί να είναι ένας πολιτικός οποιουδήποτε χρώματος ο οποίος δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι εκπροσωπεί κάποιους ανθρώπους. Μισθωτός μπορεί να είναι ένας δημόσιος υπάλληλος ο οποίος εξυπηρετεί μεν γραφειοκρατικές διαδικασίες αλλά δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες τις προσωπικές των ανθρώπων».

Ποια λοιπόν είναι η διέξοδος αν τα πρότυπα και οι αρχηγοί καταρρέουν δίπλα μας; Από που ο μέσος άνθρωπος θα αντλήσει κουράγιο για την ανηφόρα;

Από την πίστη του κι απ’ τον εαυτό του

Ένας ζητιάνος κάθεται στην άκρη του δρόμου, πάνω σε ένα σιδερένιο κιβώτιο, με ανοικτή παλάμη και ζητάει ελεημοσύνη. Κάθεται στο ίδιο μέρος, στο ίδιο κιβώτιο, τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Ένα πρωινό, ένας άγνωστος περνά από δίπλα του.

-Έχετε λίγα ψιλά για μένα; ρωτάει ο ζητιάνος τον ξένο.

-Δεν έχω τίποτα να σου δώσω, απαντάει εκείνος. Αλλά, τι είναι αυτό που κάθεσαι πάνω;

-Τίποτα… Ένας τενεκές, που κάθομαι πάνω του τα τελευταία 25 χρόνια.

-Κοίταξες ποτέ μέσα; ρωτάει πάλι ο ξένος.

-Ποιός ο λόγος; Δεν έχει τίποτα μέσα.

-Κοίταξε μέσα, επιμένει ο ξένος.

Ο ζητιάνος ανοίγει επιτέλους και με έκπληξη βλέπει ότι ο τενεκές είναι γεμάτος χρυσάφι…

Φαντάσου τώρα, αναγνώστη ή αναγνώστρια, ότι εγώ είμαι τάχα ο άγνωστος, που δεν έχει τίποτα να σου δώσει κι εσύ ο …ζητιάνος, που επιμένω να σου λέω να κοιτάξεις ΜΕΣΑ. Όχι μέσα στο κουτί, αλλά κάπου πιο κοντά. Κοίταξε μέσα σου.