Ελένη Αργυρόπαιδα – Το κλειδί της αγάπης

Έτος 1970. Τότε πηγαίναμε πρωί – απόγευμα σχολείο. Τα παιδιά ήταν πολλά, οι σχολικές αίθουσες κι οι δάσκαλοι λίγοι. Μεγάλος ο σεβασμός που είχαμε στο δάσκαλό και αγάπη στο σχολείο μας συνάμα. Εγώ ήμουν τυχερή. Η δασκάλα μου έμενε τότε δίπλα στο σπίτι μας. Η κυρία Ελένη Αργυρόπαιδα. Γλυκιά και αυστηρή ταυτόχρονα μας έβαζε στη σειρά κι από ατίθασα πιτσιρίκια μας κατάφερνε να στριμωχτούμε πίσω από ένα θρανίο.

Μας έμαθε να συλλαβίζουμε τη ζωή και ν’ αριθμούμε τις χαρές και τις λύπες της παιδικής μας ηλικίας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω όταν μια μέρα  με φώναξε λίγο πριν φύγω για το σχολείο και μου είπε:

-Πάρε το κλειδί. Θα έρθω λίγο αργότερα. Να ανοίξεις εσύ το σχολείο σήμερα.

Ήμουν δεν ήμουν επτά χρονών, θυμάμαι. Πήρα το κλειδί με χαρά για την εμπιστοσύνη της δασκάλας μου αλλά και με φόβο ταυτόχρονα, γιατί δε είχα ξανανοίξει πόρτα μόνη μου. Τότε η μάνα μου με ξεπροβόδιζε πάντα και τη θυμάμαι να με κοιτά απ’ το μπαλκόνι μέχρι να στρίψω από το σπίτι μας στην πλατεία. Και πάντα κάθε μεσημέρι με υποδέχονταν με το ζεστό της χαμόγελο.

Ποτέ δεν είχα χρησιμοποιήσει κλειδί μέχρι τότε. Κι αυτή η πόρτα του σχολείου μας του Β΄ Δημοτικού φάνταζε μπροστά στα μάτια μου δράκος ολόκληρος. Μεγάλη και βαριά μπροστά στη δική μου μικροκαμωμένη παιδική φιγούρα. Πως θα καταφέρω εγώ ν’ ανοίξω τούτη την πόρτα σκέφτηκα.

Για να μου δώσει η δασκάλα μου το κλειδί, αυτό σημαίνει ότι θα τα καταφέρω, έλεγα μέσα μου προσπαθώντας να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου για τη δύσκολη αποστολή. Τρέχοντας από τη πλατεία διέσχισα το δρόμο για το σχολείο χαζεύοντας λίγο στον Κατσιρέλο, (ένα μικρό ρέμα) εκεί που φρόντιζα να ξεφορτώνομαι το αυγό που μου ‘δινε η μάνα μου για κολατσιό.

Μόλις μπήκα στην αυλή του σχολείου μας τη γεμάτη ακακίες,  αισθάνθηκα πολύ σπουδαία με το κλειδί στο χέρι. Κατευθύνθηκα ίσια προς τη μεγάλη πόρτα με αγωνία και ελπίδα πως θα τα καταφέρω. Όμως όσο κι αν προσπάθησα το κλειδί δε γυρνούσε για να ανοίξει η πόρτα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποια στιγμή από το πολύ ζόρισμα μου ‘μεινε στο χέρι. Μισό μέσα στη τεράστια πόρτα στην κλειδαριά και το άλλο μισό στο τρεμάμενο χεράκι μου. Μόλις συνειδητοποίησα τη ζημιά, δε θυμάμαι αν ήταν καν τα άλλα παιδιά δίπλα μου.

Θυμάμαι ότι το ‘σκασα για να κρυφτώ.

Έκανα ζημιά σκεφτόμουν και τώρα η πόρτα του σχολείου θα μείνει κλειστή!  Από μακριά άκουγα κάποια παιδιά που έπαιζαν ανέμελα και χαίρονταν γιατί θα συνέχιζαν κι άλλο το παιχνίδι. Δε θυμάμαι τι έγινε μετά. Τι μου είπε η δασκάλα μου. Τίποτε. Ο φόβος κι η ντροπή έσβησε από τη μνήμη μου τη συνέχεια. Αυτό όπως που θυμάμαι μέχρι σήμερα, όταν άκουσα πρόσφατα για τον θάνατο της παλιάς μας δασκάλας είναι τη φιγούρα της να στέκει προστατευτική πάνω μας με αγάπη.

Καλό ταξίδι Κυρία. Όλοι σου οι παλιοί μαθητές σ’ αγαπάμε.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Πάρη Ντελκή “Άνθρωποι και Ιστορίες -Η βόρεια Εύβοια της καρδιάς μας”