Με Παρρησία Φ. 118

Όλο και πυκνώνουν οι επισκέψεις σας στο μικρό γραφείο του «Παλμού», έτσι όλο και να μεγαλώνει η ευθύνη μας, απέναντι σ’ όσα περιμένετε από την εφημερίδα μας. Είμαστε μια μικρή τοπική εφημερίδα, με μεγάλα όνειρα. Θέλουμε να παραμείνουμε ο μοχλός της αλλαγής, η απαραίτητη πίεση για να ανοίξουν τα κλειστά αυτιά όλων αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις για τον τόπο μας. Η δική σας συνεργασία, μας δίνει το κουράγιο ακόμη και σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να συνεχίζουμε δυναμικά. Ευχαριστούμε….

Ένας μήνας έμεινε και το «θερμό» καλοκαίρι του 2011 τελειώνει, χωρίς πολιτιστικό Αύγουστο,  χωρίς καμιά προσπάθεια του Δήμου Ιστιαίας – Αιδηψού να διασκεδάσει λίγο τις αρνητικές εντυπώσεις για τη μέχρι τώρα πορεία του. Είναι πράγματι δύσκολο να «φέρεις βόλτα» όπως λέμε μια τόσο μεγάλη περιοχή, με τόσο μικρή οικονομική συμμετοχή από την Κεντρική Πολιτεία. Αναμενόμενες οι δυσκολίες, όμως ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Στα εύκολα όλοι μπορεί να είναι καλοί. Όμως στον άλλο Δήμο της Βόρειας Εύβοιας, σ’ αυτόν του Μαντουδίου – Λίμνης – Αγίας Άννας, σε συνεργασία με τους τοπικούς πολιτιστικούς Συλλόγους και αθλητικές ενώσεις,  δημιουργήθηκε ένα πρόγραμμα που δίνει μια πολιτιστική ανάσα στον κάθε ντόπιο. Με ποικιλία και ανάδειξη του τοπικού χρώματος. Ας τους μιμηθούμε του χρόνου τουλάχιστον.

Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν και οι Σύλλογοι. Στα πλαίσια του πολιτισμού ο Σύλλογος Γυναικών Ιστιαίας πραγματοποίησε εκδρομή στις 22 και 23 Ιουνίου στην Αρχαία Επίδαυρο, όπου και παρακολούθησε την Μήδεια του Ευριπίδη. Η εκδρομή είχε μεγάλη συμμετοχή και ήταν επιτυχημένη.

Και στις Γούβες τουλάχιστον του Αγίου Παντελεήμονα, βρέθηκαν και ήπιαν ένα κρασάκι κάτω απ’ τη σκιά του Πύργου του Δροσίνη. Έτσι για το καλό.

Και στο Πευκί το προηγούμενο τριήμερο, διασκέδασαν λίγο τις εντυπώσεις, ως προς την πενία των εκδηλώσεων. Ο πολιτιστικός Σύλλογος φρόντισε τουλάχιστον να συνδέσει το καλοκαίρι, τη θάλασσα και τη μουσική, με ένα ιδιαίτερο πάντρεμα που σου άφηνε μια ωραία ανάμνηση. Και του χρόνου καλύτερα.

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται, γιατί τέτοια εγκατάλειψη στην πλατεία της Ιστιαίας; Ένα σιντριβάνι είχαμε μ’ ένα όμορφο άγαλμα, του Λαμέρα έργο, κι αυτό εξαφανίστηκε. Το σιντριβάνι ξεράθηκε και έγινε ένας σκουπιδοχώρος πρώτης τάξεως. Πρέπει να είναι από την Ιστιαία ο Δήμαρχος για να την φροντίσει; Τι επιλογές είναι αυτές; Η πρώτη εικόνα του Δήμου είναι θλιβερή. Για λίγο συμμάζεμα και καλό γούστο, δεν μπορεί, λεφτά θα υπάρχουν! Από το ταμείο που είχε και παρέδωσε η Ιστιαία, δεν γίνεται να διατεθεί έστω και ένα μεροκάματο, για να σουλουπώσει τουλάχιστον την πλατεία;

Είναι και οι ιδιώτες, όπως ο φίλος ο Δημήτρης Ρουμελιώτης, που προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τους καταναλωτές για εξοικονόμηση ενέργειας και ανακύκλωση λάμπας, αθέλητα έγινε συλλέκτης απορριμμάτων. Έβαλε έξω από το κατάστημά του έναν μικρό κάδο ανακύκλωσης και το αποτέλεσμα φαίνεται στη φωτογραφία.

Είναι πολλοί αυτοί που μπερδεύονται από τις ξεχασμένες πινακίδες κατεύθυνσης που υπάρχουν προς το παλιό  Δημαρχείο  της Ιστιαίας ή προς άλλες κατευθύνσεις, οι οποίες δηλώνουν τα όρια των παλαιών Δήμων. Είναι βέβαια ένα επιπλέον κόστος, αλλά είναι απαραίτητο να εξυπηρετούνται οι επισκέπτες της περιοχής. Δεν κυκλοφορούν μόνο ντόπιοι,  και βέβαια για τις όποιες αλλαγές δεν μπορούν να «μυρίσουν τα νύχια τους».

Είναι πολλές φορές που, γυρνώντας σπίτι μου το βράδυ, βλέπω όπως και κάθε μέρα γύρω απ’ την πλατεία της Ιστιάιας ένα σωρό σκυλιά. Μερικές φορές είναι επιθετικά. Εμείς όμως δείχνουμε αδιάφοροι, στο θέμα των αδέσποτων ζώων. Η αρμόδια Κτηνιατρική υπηρεσία θα πρέπει επιτέλους να φροντίσει αυτό το θέμα κι επειδή δεν υπάρχει στην Ιστιαία κανείς υπεύθυνος, πάλι ο κλήρος πέφτει στις υπηρεσίες του Δήμου. Ο υπεύθυνος λοιπόν  για την ποιότητα ζωής, αφού τακτοποιήσει όλες τις άλλες εκκρεμότητες, ας κοιτάξει λίγο χαμηλά, στα πόδια μας κι ας δει τι γίνεται. Κι αν όχι, οι φιλόζωες φωνές ας τα περιθάλψουν. Έτσι όπως γυρνάνε, χωρίς τα απαραίτητα εμβόλια, γεμάτα βρωμιά και τσιμπούρια, απλά αποτελούν εστίες μικροβίων. Η αγάπη ακόμη και για τα ζώα πρέπει να υποδηλώνεται έμπρακτα.

Ως εκπαιδευτικός έχω μεγάλη ανησυχία, την οποία και έχω καταγράψει πολλές φορές, διότι η εικοσαετής  και πλέον εμπειρία μου από το χώρο της εκπαίδευσης, τόσο στα φροντιστήρια, όσο και στο σχολείο (Δημόσιο και Ιδιωτικό) μου, επιτρέπουν να διαμορφώσω μια εικόνα.

Δυστυχώς για μας, δυστυχώς για τη χώρα μας, το εκπαιδευτικό σύστημα, με τις όποιες αλλαγές του έχουν ψηφιστεί κατά καιρούς, με τα όποια συστήματα έχουν ακολουθηθεί, δημιουργούν στρατιές μαθητών, γυμνούς γνώσεων. Πολίτες του αύριο, που δεν διακρίνουν τη γνώση από την πληροφορία. Πώς,  με τα ελάχιστα γνωσιακά εφόδια, θα ανταγωνιστούν σήμερα -στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης- τον οποιονδήποτε άρτια εκπαιδευμένο,  Άγγλο, Γάλλο, Πορτογάλο, που η χώρα του τον «στρίμωξε», τον εκπαίδευσε και τον έριξε κατευθείαν στην ενεργό παραγωγή;

Όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Δηλαδή δεν εστιάζεται, μόνο  στους ανεκπαίδευτους που υπάρχουν. Είναι και κοινωνικό  και τολμώ να σκεφτώ και καθαρά πολιτικό, διότι όσο πιο ανεκπαίδευτος είναι ένας άνθρωπος, πιο εύκολο «θύμα» της προπαγάνδας γίνεται. Πώς μπορεί να προφυλαχτεί κάποιος π.χ. από τη σωρεία φασιστικών – λαϊκιστικών συνθημάτων, που βρίθουν πλέον το διαδίκτυο; Είναι εύκολο να διακρίνει κανείς τον λαϊκισμό ή την προπαγάνδα εν τη γενέσει τους; Σήμερα πια έχουν πυκνώσει τα ακραία  ανεξέλεγκτα και φασιστικά blogs. Πρέπει να μπει ένα φρένο και ένας έλεγχος. Συνηθέστατα τα πλέον υβριστικά είναι και ανυπόγραφα.

Όμως πάντα υπάρχει και η άλλη όψη. Παιδιά που προσπαθούν και διακρίνονται και θα πρέπει να επιβραβεύονται. Δεν είναι οι μόνες έφηβες που πέτυχαν υψηλούς στόχους, όμως αυτές οι δύο κοπέλες από την Ιστιαία τα κατέφεραν σε παγκόσμια διοργάνωση να πάνε ψηλά. Το μυστικό τους; Η αγάπη και το πείσμα γι αυτό που κάνουν. Οι ίδιες μας είπαν:

Αλεξία Δελχά: «Όλη η ζωή είναι μια χορογραφία, ξεκινά με πολύ φαντασία και τελειώνει με αμέτρητα βήματα. Ο χορός είναι ζωή μου»

Κατερίνα Παπαδημητρίου: «Τoν αγαπάω το χορό και χορεύω για μένα, γιατί μου αρέσει. Όμως παράλληλα και με την ομάδα που χορεύω βοηθάει ο ένας τον άλλον και μ’ αρέσει να μοιράζομαι πράγματα, να προσπαθώ. Όταν κερδίσαμε την τέταρτη θέση, στο φλαμέγκο και στο hip-hop σε παγκόσμια διοργάνωση χορού, χαρήκαμε πάρα πολύ. Είδα πολλά άλλα κορίτσια από όλον τον κόσμο και βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που πήρα μέρος σε τέτοια διοργάνωση. Με το που βγήκα στη σκηνή, μου έφυγε όλο το άγχος. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Η δασκάλα μας, η Γιούλα Πάπας, συγκινήθηκε από τις επιδόσεις μας».

Οι «μάγκες»

Αλιεύω από Αθηναϊκή εφημερίδα επιστολή ενός νέου Δημοσίου υπαλλήλου, χωρίς δικά μου σχόλια, η οποία ανάμεσα στα άλλα τονίζει:

«Όλοι αυτοί οι φιλότιμοι του Δημοσίου γίνονται συνήθως ο περίγελος των υπόλοιπων “συναδέρφων” τους. Έτσι, σε κάθε Υπηρεσία υπάρχουν οι εργατικοί και αποδοτικοί υπάλληλοι, αλλά επίσης υπάρχουν και άλλοι τόσοι που εργάζονται στην καλύτερη περίπτωση “στο ρελαντί”. Οι εργατικοί είναι τα κορόιδα, αυτοί που χαλάνε την πιάτσα, τα ψάρια, οι υπαλληλάκοι. Ακούν τους “μάγκες” να τους λένε με κυνισμό “πού θα πάει;… θα μάθεις”.

Όμως, μέχρι πότε οι φιλότιμοι θα κάνουν τη δουλειά τους; Το κακό με το Δημόσιο είναι ότι δεν υπάρχει καμία μισθολογική, ηθική, επαγγελματική επιβράβευση στους αποδοτικούς και καμία ποινή στους τεμπέληδες και ανάξιους. Αντίθετα υπάρχει ισοπέδωση. Αυτήν την ισοπέδωση την έχουν βαφτίσει “συναδερφική αλληλεγγύη”, ισότητα και εργασιακή ασφάλεια.

Ως νέα δημόσιος υπάλληλος θίγομαι από το καθεστώς αυτό και ζητώ μια κάποια αξιολόγηση. Δυστυχώς όμως, όλοι οι τεμπελχανάδες και οι άχρηστοι δεν την θέλουν και για αυτό προβάλλουν διάφορες ενστάσεις, όπως για το ποιός θα κάνει την αξιολόγηση, με τι κριτήρια, να μην υπάρξουν απολύσεις κτλ. Αυτό που δεν θα ξεστομίσουν ποτέ είναι ότι η αξιολόγηση είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ.»

Γερνάμε… Η δημογραφική εξέλιξη της χώρας, όπως αποτυπώθηκε από τα στοιχεία της πρόσφατης απογραφής, είναι όντως ανησυχητική. Ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 145.000 από το 2001, επιβεβαιώνοντας την τάση γήρανσης που είχε επανειλημμένα επισημανθεί στο παρελθόν, για την Ελλάδα. Τάση που καταφανώς ενισχύθηκε την τελευταία δεκαετία, αν τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Άντε τώρα, μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, που πλήττει κυρίως τα λαϊκότερα στρώματα του πληθυσμού, να τολμήσεις να πεις στα νέα ζευγάρια, να κάνουν περισσότερα παιδιά. Πώς και με ποιά οικονομικά «προσόντα»; (Εδώ, πολλοί νέοι και νέες δεν πείθονται πια καν να …παντρευτούν).

Αυτή τη χρονιά πια το κακό παράγινε. Ζοριζόμαστε και ψάχνουμε οι περισσότεροι να βρούμε άμυνες για να αντιμετωπίζουμε τη ζοφερή πραγματικότητα. Έτσι πολλοί το ρίχνουν στα ανέκδοτα.

Λέει κάποιος θεοφοβούμενος και με μαύρο χιούμορ στην προσευχή του. «Θεέ μου το 2011 είναι μια χρονιά που έχεις πάρει όλους τους αγαπημένους μου. Μου πήρες τον αγαπημένο μου ηθοποιό τον Θανάση Βέγγο, τον αγαπημένο μου τραγουδιστή Νίκο Παπάζογλου, τον αγαπημένο μου συνθέτη Μανώλη Ρασούλη, τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη τον Μιχάλη Κακογιάννη. Θεούλη μου να σου δώσω και τα ονόματα των αγαπημένων μου πολιτικών»;