Ο ΣΥΡΙΖΑ ΣΕ ΔΙΑΣΠΑΣΗ

There are no slides in this slider.

${8DEC11A9-2823-4070-BF92-7E52520F7B54}_syriza_19$ Με πολιτικό πόνο και πίκρα μαζί εμείς, οι απλοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, παρακολουθούμε το βρόγχο της διάσπασης. Η ενότητα και η διάσπαση σε ένα κοινωνικό-πολιτικό κίνημα έχει ιστορία και θα έχει ακόμη στη ζωή μας όσο θα επικρατεί το δίκιο του πιο ισχυρού και η εκμετάλλευση με κάθε τρόπο του ανθρώπου.

Οι κυριότερες αιτίες της διάσπασης είναι κατά τη γνώμη μου, δύο. Η πρώτη είναι η αλλαγή στόχων και επιδιώξεων των πρωταγωνιστών ενός πολιτικού κινήματος, κάτω από κατάλληλα διαμμορφωμένες συνθήκες. Η δεύτερη αιτία είναι οι σοβαρές ιδεολογικοπολιτικές απόψεις που υπάρχουν σ’ ένα φορέα ή που δημιουργούνται στην πορεία του χρόνου.

Ένα κατανοητό παράδειγμα έχουμε με τα σοσιαλδημοκρατικά κινήματα. Διακρίνουμε ανάμεσά τους τρεις πολιτικές τάσεις. Η πρώτη είναι η κεντροδεξιά φιλελεύθερη τάση, η δεύτερη η κεντρώα δημοκρατική τάση (κέντρο-αριστερά), η τρίτη είναι η ριζοσπαστική αριστερή τάση, όπου σύμφωνα με τις καταστατικές αρχές και στόχους, ανήκε μέχρι πριν λίγες ημέρες η συνθετική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ξαφνικά βλέπουμε την ηγετική τάση του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καν να πάρει υπόψη της τη συνθετική πολιτική και των άλλων τάσεων, να προχωράει προς την πολιτική και ιδεολογική κατεύθυνση που υπηρέτησε πιστά και η λεγόμενη σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ. Να πούμε εδώ ότι οι τάσεις και οι περισσότερες απόψεις χρειάζονται σε έναν πολιτικό φορέα, κρατάνε τις ισσοροπίες και αποτρέπουν υποκειμενικές επιδιώξεις, επικίνδυνες αποκλίσεις αλλά και διασπάσεις.

ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ;

Οι πρώτοι που επιδιώκουν και χαίρονται στις διασπάσεις των προοδευτικών πολιτικών κινημάτων είναι αναμφίβολα το κατεστημένο (ντόπιο και ξένο) και οι άνθρωποι που το υπηρετούν. Σε αυτούς πρέπει να χρεωθεί και η επιδιωκόμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην κυβερνητική τάση που θα δεχτεί σκόπιμα ή όχι να παίξει ένα τέτοιο ρόλο.

Μέχρι τώρα υπήρχε μια καλή ισορροπία στον ΣΥΡΙΖΑ με μερικά οργανωτικά και λειτουργικά προβλήματα που θα μπορούσαν να επιλυθούν στο συνέδριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 5% κατόρθωσε να γίνει μεγάλη πολιτική δύναμη και να φτάσει στην εξουσία χάριν της μεγάλης και επίπονης προσπάθειας όλων μας. Οι εξουσίες όμως δεν είναι και οι καλύτερες ερωμένες. Οι μεγάλες καρέκλες κατά κανόνα φθείρουν τα πράγματα και τις συνειδήσεις. Ξαφνικά λοιπόν, ενώ δεν είμαστε “παντός καιρού”, δηλαδή “εξουσία για την εξουσία”, γίναμε “παντός καιρού”.

Αποτέλεσμα; Να βγαίνουν μερικοί καλοθελητές στα παράθυρα των διαπλεκόμενων, όπως λένε, ΜΜΕ και να “στολίζουν” τους μέχρι χτες συντρόφους τρους και να τους καλούν να παραδώσουν τις βουλευτικές τους έδρες ώστε “ανενόχλητοι” πια να κάτσουν στις καρέκλες, που κατακτήθηκαν από τον συνολικό αγώνα εδώ και 25 χρόνια.

Εμείς όμως, τα απλά μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, τι πρέπει να παραδώσουμε για να μην “ενοχλούνται”; Τι φταίμε εμείς για τις υποκειμενικές διασπάσεις που αυτοί μαγειρεύουν;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΩΡΑ ΛΥΣΗ;

Έχει χαθεί πολύς χρόνος, όμως εάν πράγματι το θέλουν όλες οι πλευρές και κυρίως η κυβερνητική τάση, μπορεί να βρεθεί λύση, που λέγεται “αμοιβαίος συμβιβασμός” και θα στηριχτεί με ένα χρονοδιάγραμμα συμφωνίας, περιλαμβάνοντας μερικρούς βασικούς όρους που να μπορούν να συμφωνήσουν όλες οι πλευρές:

Δέσμευση-ρήτρα στη συμφωνία για μείωση του χρέους σε σεβαστό ποσοστό για να μπορέσει να γίνει σύντομα βιώσιμο. Η επιμήνυνση και άλλα τέτοια τεχνάσματα είναι εκ του πονηρού και δεν δίνουν βιώσιμη λύση στο χρέος.
Να συμφωνήσουν ρητώς ποια σοβαρά θέματα θα μείνουν στις κόκκινες γραμμές μέσα στην επόμενη τριετία από αυτά που αλλεπάλληλες φορές μας έλεγαν οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Να εγγυηθούν την προστασία βασικών τομέων και δημόσιων αγαθών που ανήκουν στις σημερινές και αυριανές γενιές μέσα στην τριετία από το νεοφιλελεύθερο ξεπούλημα μέσα στην τριετία αλλά και μετέπειτα.
Μια δέσμευση για ό,τι πρόκειται να συμβεί αργότερα, με το τέλος αυτής της επώδυνης τριετίας, γιατί διαφορετικά χάνεται συνέχεια χρόνος χωρίς να υπάρχει μέλλον για κανέναν μας.