Οι άγιες μέρες πέρασαν…

Του Πάνου Βασιλόπουλου

Η τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου για διάθεση της εκκλησιαστικής περιουσίας για να διευκολυνθεί το ελληνικό χρέος, ήταν η πιο πρακτική ιερή κουβέντα των ημερών του Πάσχα.

Από την άλλη η μεγαλοβδομαδιάτικη αναγκαστική βόλτα στην Αθήνα, με έκανε να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο την απομόνωση του τόπου μας.

Μέσα στο τρόλεϊ εκβιαστικά ο Μηνάς ο επιληπτικός, ζητούσε τρέμοντας βοήθεια από τους παστωμένους επιβάτες της κρίσης. Σημασία κανείς, από τα σκληραγωγημένα αυτιά των Αθηναίων απέναντι στους επαίτες. Σκεφτόμουνα τον Βαρουφάκη στο Γιούρογκρουπ και έσφιγγα πεισματικά σαν Σόιμπλε, τα ελάχιστα ψιλά στη τσέπη μου. Τελικά μια διπλανή νεαρή λύγισε και έδωσε του Μηνά, ένα πεντόευρο. Λεφτά υπάρχουν σκέφτηκα , ενώ ο Μηνάς κατέβηκε στη στάση, για το επόμενο τρόλεϊ. Νόμισα ότι το τρέμουλό του σταμάτησε καθώς τον χάζευα να περιμένει, για το επόμενο κλαψούρισμα. Τα ψιλά μου διασώθηκαν.

Στο οφθαλμιατρείο στην Σίνα υπήρχε το αδιαχώρητο.80ρηδες και βάλε, περίμεναν στωικά να γιάνουν τον καταρράκτη τους. Συνοδοί οι 60ρηδες, γιοί και κόρες. Όλοι μαζί ηλικιωμένοι, στην Ελλάδα που η ακρίβεια των ιδιωτικών ιατρείων, σπρώχνει τον κόσμο στη δημόσια περίθαλψη, που δείχνει να αγκομαχεί από το βάρος του πλήθους και από τις ελλείψεις της.

Στο ΙΚΑ του Παγκρατίου οι ουρές για τα ένσημα ξεκινούν από τις δύο το πρωί. Μια ώρα πριν ανοίξουν τα γραφεία δεν υπάρχει πια νούμερο για τη σειρά. Το διαλυμένο δημόσιο, επιτείνει τις εικόνες της γενικότερης διάλυσης.

Γυρνώντας σπίτι πέφτω πάνω στην είδηση του βανδαλισμού του σχολείου των Γουβών από δυο-τρεις ανηλίκους. Δεν είναι παιδιά. Είναι απλά άτομα χωρίς σκέψη, χωρίς ευγένεια. Είναι από κείνους τους χιλιάδες νέους που η νέα τάξη πραγμάτων, τους προετοιμάζει για τον δικό της κόσμο. Καταστρέφουν το σχολείο, τη μοναδική διέξοδο στα αδιέξοδα. Όχι δεν είναι απλά παιδιά, αυτά που το έκαναν.

Το βενζινάδικο της Αιδηψού φωτίζει ακόμα περισσότερο μια πτυχή της καθημερινότητάς μας. Αυτή της ανεξέλεγκτης, της τάχα δημοσιογραφίας. Αυτή που τόσα χρόνια δίδαξε ο κιτρινισμός, αυτή που σαν ασπίδα χρησιμοποιεί η διαπλοκή στο τόπο μας, για να διατηρήσει τα κεκτημένα της: Την ασυδοσία και την ατιμωρησία. Το τι αποκαλύπτεται σαν πραγματικότητα λίγες ώρες μετά, δεν είναι δυνατόν να σκεπάσει την υστερία, ενάντια στη δυναμικότερη γυναίκα της σημερινής Ελλάδας. Ζωή, χρόνια πολλά και μη πτοείσαι!

Τις μέρες του Πάσχα η πραγματική ανάσταση έγινε στις Παραλίες. Οι καταστηματάρχες μετά από τους μουσώνες που μας έπληξαν εδώ και μήνες, συμμάχησαν με τη λιακάδα και έστειλαν στους επισκέπτες της Βόρειας Εύβοιας το μήνυμα ότι είμαστε εδώ, παλεύουμε για να συνεχίσουμε.

Η Παναγιά Ντινιούς βάζει πια στα καντήλια της εμφιαλωμένο νερό. Την ατομική βόμβα για την ύπαρξή μας την έχουμε βάλει εμείς. Ίσως να βόηθαγε η Παναγιά να πάρει δημοσιότητα βενζινάδικου αυτή η βρώμικη ιστορία. Όταν θα αρχίσουν οι βρύσες στην Ιστιαία ή και τη Λίμνη να τρέχουν τέτοιο νερό, τότε απλά θα πρέπει να μετακομίσουμε. Και να αφήσουμε τον απίστευτο τόπο μας να γιάνει, χωρίς εμάς τους ανθρώπους του, που τον βιάζουν.

Οι μέρες που έρχονται σίγουρα δεν είναι άγιες. Κι αυτές οι άγιες όμως που έφυγαν, μας δείχνουν ότι χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά, για να φτιάξουμε τον κόσμο μας καλύτερο.

Με τσάμπα λιακάδα, νερό και θάλασσα.