Θυμάται κανείς γιατί τιμωρήθηκε ο Τιτάνας Προμηθέας; Τον Προμηθέα που ο Δίας τιμώρησε να είναι αλυσοδεμένος στο Καύκασο, στον σκυθικό βράχο που χωρίζει την Ασία απ’ την Ευρώπη; Θυμάται κανείς ότι ένας γύπας του έτρωγε το συκώτι και αυτό ξαναγινόταν;
Πόσο σοφή είναι η Ελληνική Μυθολογία και πόσα συμπεράσματα μπορούν να προκύψουν απ΄ αυτήν;
Σήμερα η Ελλάδα μας αυτή που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο, αυτή που ακόμη και στο νόμισμα της Ε.Ε. χάρισε ελληνικό όνομα και ιστορία, αυτή τη χώρα, οι άλλοι λαοί την έχουν –ως άλλο Προμηθέα- σταυρωμένη στον βράχο. Την χώρα μας, που είναι φάρος πολιτισμού για ολόκληρο τον κόσμο, ξεσκίζουν τα σωθικά της άνθρωποι που καταχρώνται καθημερινά την εξουσία, άνθρωποι, που πρώτα – πρώτα άλλαξαν με το εμπόριο, τις συνήθειες και τις παραδόσεις μας, που τους επιτρέψαμε να υποτιμήσουν το φιλότιμό μας και την εθνική μας αξιοπρέπεια και συζητάνε τώρα να μας πετάξουν έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ποιοί είναι αυτοί και ποιοί είμαστε εμείς; Αυτοί προσκύνησαν το χρήμα και τον καπιταλισμό και οργάνωσαν, προώθησαν και πούλησαν σε όλους μας, νέες καταναλωτικές ανάγκες και συνήθειες και ‘μείς -ξεχνώντας το παρελθόν και την ιστορία μας- πολύ εύκολα τους ακολουθήσαμε. Και τώρα ζητάνε πίσω αυτό που οι ίδιοι μας πρότειναν.
Έναν άλλο τρόπο ζωής.
Ο Έλληνας ζούσε από την γη του κάποτε και μπορεί να ζούσε φτωχικά, όμως δεν ήταν χρεωμένος και αναξιοπρεπής απέναντι στους ξένους. Σήμερα, αφού δανειστήκαμε, αφού χρεωθήκαμε για να ακολουθήσουμε το φραπέ, το χάμπουργκερ και την απαξίωση της Ιστορίας και της Θρησκείας μας και την χαλαρότητα των κοινωνικών μας ιστών, σήμερα κοιταζόμαστε στον καθρέπτη και δεν αναγνωρίζουμε τον Έλληνα.
Τον Έλληνα των Θερμοπυλών, τον Έλληνα του ΟΧΙ, τον Έλληνα της Εθνικής Αντίστασης, τον Έλληνα του Πολυτεχνείου. Που πήγαν όλοι αυτοί; Ποιοί είμαστε εμείς, που γυρνάμε και ζητιανεύουμε ανά τας Ευρώπας;
Είμαστε αυτοί που καταπίνουμε την κίνηση του Ολλανδού εθνικιστή πολιτικού Γκερτ Βίλντερς, ο οποίος μετέβη μπροστά από την πρεσβεία μας και, κρατώντας ένα μεγεθυμένο χαρτονόμισμα των 1.000 δραχμών, ζήτησε να βγει η Ελλάδα από τη ζώνη του ευρώ.
Είμαστε αυτοί που υπογραμμίζουμε ότι η κίνηση αυτή δεν συνάδει με τις φιλικές σχέσεις των δύο λαών και τη μακρόχρονη συνεργασία των δύο χωρών στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είμαστε αυτοί που σήμερα ακολουθούμε και πιστεύουμε σε δυο υπερήλικες στον συνταγματολόγο Γεώργιο Κασιμάτη έγκριτο συνταγματολόγο και στον γνωστό μουσικοσυνθέτη και λαϊκό αγωνιστή Μίκη Θεοδωράκη. Που είναι οι νέοι ηγέτες; Για πόσο καιρό μπορεί ένα σώμα να προχωράει χωρίς κεφάλι; Που βρίσκονται οι νέοι άνθρωποι να μπουν μπροστά και να εμπνεύσουν τον κόσμο; Καλά τα κινήματα, αλλά χρειάζονται και οι ηγέτες.
Πόσο χρειαζόμαστε σήμερα έναν σύγχρονο Προμηθέα, για να μας δώσει τη φλόγα του οράματος. Χρειαζόμαστε τη φωτιά των θεών. Από την ανακάλυψη της φωτιάς ξεκινά η ιστορία και η πρόοδος του ανθρώπινου γένους. Από την άλλη πλευρά, η συμπεριφορά της εξουσίας, και μάλιστα της αυταρχικής, έχει ένα οικουμενικό και διαχρονικό χαρακτηριστικό. Προτιμά να κρατά το λαό στο σκοτάδι, γιατί χωρίς την αφύπνισή του, της είναι πιο εύκολο να επιβάλει τις μεθόδους και πρακτικές της. Κάποια στιγμή όμως, όταν η εξαθλίωση έχει φτάσει στο ζενίθ της και η εξουσία πλέον εγκληματεί, εμφανίζεται ένας αντάρτης, που κάνει την πρώτη εξέγερση. Το τέλος του είναι προδιαγεγραμμένο και είναι άσχημο.
Είναι βέβαιο όμως, ότι θα έρθει κάποιος άλλος ή κάποιοι άλλοι μετά από αυτόν που, με εφαλτήριο την προσφορά του, θα εκδικηθούν το χαμό του και θα δώσουν τέλος στην παντοδυναμία του σκληρού ηγέτη.
Εύκολα αναγνωρίζεται εδώ ο Δίας ως ο βασιλιάς – τύραννος, το ανθρώπινο γένος ως ο λαός που ζει στο σκοτάδι και κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο Προμηθέας ως ο αντάρτης, που με μια πρωτοφανή πράξη δίνει το φως στον κόσμο και τιμωρείται γι’ αυτό από την εξουσία του πατέρα – βασιλιά – τυράννου, αλλά και ο ημίθεος γιος του Δία – εκδικητής που αναμένεται να φτάσει μετά από δεκατρείς γενιές και να θέσει τέλος στην τυραννική κυριαρχία αποκαθιστώντας την τάξη.
Πολλοί θεωρούν ότι η ποίηση είναι μόνο για τους αργόσχολους και τους κακά εννοούμενους κουλτουριάρηδες. Έχουν δίκιο; Νομίζω πως όχι, γιατί αν κοιτάξουμε λίγο πίσω και ξεσκονίσουμε τον Γεώργιο Σουρή που έζησε και έγραψε από το 1853 μέχρι και το 1919, θα διαβάσουμε αυτό που και σήμερα μας φαίνεται ίδιο.
«Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;»
Η Δημόσια Διοίκηση βρίσκεται σε νάρκη είπε ο Δήμαρχος Μαντουδίου – Λίμνης – Αγίας Άννας, Ανέστης Ψαρρός. Και δεν έχει άδικο. Έχει και παραδείγματα στον δικό του Δήμο. Συγκεκριμένα όταν υπάλληλος του Δήμου κωλυσιεργεί, ενώ εργάζεται στο τμήμα εσόδων, τότε πως να κινηθεί η κρατική μηχανή αν δεν υπάρχουν έσοδα; Καλά λοιπόν αντιδρά ο Δήμαρχος, κ. Λιαγκάκη.
Μεγάλη ήταν η αντίδραση του Δημάρχου όσο και του Δ.Σ. όταν μετά από ανώνυμη καταγγελία, έκανε έφοδο η Σ.Δ.Ο.Ε. στον Δήμο για τους μικροπωλητές. Συνήθως το κράτος εξαντλεί την αυστηρότητά του στους αδύναμους και σ’ αυτούς που η φωνή τους δε μπορεί να φτάσει μακριά. Σε σειρά λοιπόν οι ανώνυμες καταγγελίες συρρέουν στο Δήμο. Τόσο δύσκολο είναι να παίρνει κανείς την ευθύνη των λόγων του; Όταν δεν γίνεται αυτό τα πάντα ευτελίζονται.
Το δίκιο – δίκιο
Πολλοί τον τελευταίο καιρό θα έχετε ακούσει ότι ο προϋπολογισμός στο Δήμο Ιστιαίας – Αιδηψού καθυστερεί, γιατί η Αντιπολίτευση θέτει συνεχώς «τρικλοποδιές» τη μια μετά την άλλη. Άλλοι τόσοι θα έχετε ακούσει, ότι υπάρχει άγνοια χειρισμού διοικητικών θεμάτων και αυτό έχει ως συνέπεια να μας επιστρέφονται πίσω και τεχνικό πρόγραμμα και προϋπολογισμός φυσικά. Τι ισχύει; Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Δεν μπορούμε όμως να πάμε πολύ μακριά έτσι. Και η αντιπολίτευση θα πρέπει να σεβαστεί το θεσμό και το πρόσωπο του Δημάρχου και ο Δήμαρχος την αντιπολιτευτική πολιτική που ασκείται. Αν δεν καταφέρετε, κύριοι, να δράσετε κάποια στιγμή ως ομάδα, με διαφορετικών ικανοτήτων άτομα, θα περάσει μια ακόμη άγονη περίοδος, η οποία όμως δεν θα είναι μόνο καταστροφική για όποια πολιτική συνέχεια προσδοκείτε, αλλά θα είναι ολέθρια για τον Δήμο. Αν όλοι ξεκινούν από μια βάση, οι επόμενοι που θα ακολουθήσουν θα πρέπει να οργανώσουν το …χάος που θα αφήσετε. Συνεννοηθείτε πριν είναι αργά.
Ανοικτή επιστολή στον τακτικό μου …διαρρήκτη
Έχεις δίκιο που κάθε λίγο και λιγάκι προσπαθείς να πάρεις τα πράγματά μου. Έχεις κοπιάσει άλλωστε γι αυτά και σου ανήκουν! Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι και εγώ τα έχω όλα έτοιμα, έχεις δίκιο, και μια και δυο και τρεις φορές, να θέλεις το laptop μου και να παραβιάζεις το γραφείο μου για να το πάρεις. Έχεις οπωσδήποτε δικαίωμα να σπας το αυτοκίνητό μου για να πάρεις το radio cd μου, γιατί εσύ το πλήρωσες. Και εγώ θα πρέπει να συμβιβαστώ σε ό,τι μου αφήνεις να ελέγχω. Βέβαια και δεν φταις μόνο εσύ. Ακόμη κι όταν πήγαμε στο δικαστήριο, εσύ ένοχος κι εγώ παθούσα, εσύ γύρισες στην Ιστιαία πιο μπροστά από μένα. Οπωσδήποτε φταίω, γιατί δουλεύω μόνο γύρω στις 10-12 ώρες καθημερινά, ενώ κανονικά θα έπρεπε να μένω μόνιμα στο γραφείο μου, ώστε να σε εμποδίζει η παρουσία μου να μπεις. Ίσως θα έπρεπε τελικά να στο χαρίσω, για να με αφήσεις ήσυχη. Μάλλον υπάρχουν πολλές πιθανότητες να το κερδίσεις, αν σκεφτώ ότι θα γλυτώσω την καθημερινή αγωνία της επιδρομής σου. Κι εγώ αν ήμουν στη θέση σου πιθανόν να το ξαναέκανα, αφού υπάρχει ατιμωρησία. Αφού το δρομολόγιο είναι γνωστό. Επίσκεψη στο Αστυνομικό τμήμα, πιθανή μετάβαση στη Χαλκίδα, ίσως και κάποια δικάσιμη και -ω του θαύματος- πάλι ελεύθερος για νέες περιπέτειες. Όμως «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά».
Πρόσεξε να μην μιμηθεί κι άλλος το χόμπι σου και αρχίζει να σου αφαιρεί πρώτα – πρώτα τα πράγματά σου και στη συνέχεια την ησυχία σου. Πρόσεξε, γιατί μπορεί να απαγορεύεται, αλλά και η υπομονή έχει τα όριά της. Λες η αυτοδικία να τιμωρείται περισσότερο από σωρεία κλοπών ή από απόπειρες διαρρήξεων;
Τα άρθρα που δημοσιεύονται εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του palmosev.gr
Για τις ειδήσεις της Εύβοιας κι όχι μόνο εμπιστευτείτε το palmosev.gr